Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Og Job vedblev at fremsætte sit Tankesprog:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Ak, havde jeg det som tilforn, som dengang Gud tog sig af mig,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

da hans Lampe lyste over mit Hoved, og jeg ved hans Lys vandt frem i Mørke,

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

som i mine modne Aar, da Guds Fortrolighed var over mit Telt,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

da den Almægtige end var hos mig og mine Drenge var om mig,

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

da mine Fødder vaded i Fløde, og Olie strømmede, hvor jeg stod,

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

da jeg gik ud til Byens Port og rejste mit Sæde paa Torvet.

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Naar Ungdommen saa mig, gemte den sig, Oldinge rejste sig op og stod,

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Høvdinger standsed i Talen og lagde Haand paa Mund,

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

Stormænds Røst forstummed, deres Tunge klæbed til Ganen;

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Øret hørte og priste mig lykkelig, Øjet saa og tilkendte mig Ære.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Thi jeg redded den arme, der skreg om Hjælp, den faderløse, der savned en Hjælper;

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

den, det gik skævt, velsignede mig, jeg frydede Enkens Hjerte;

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

jeg klædte mig i Retfærd, og den i mig, i Ret som Kappe og Hovedbind.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Jeg var den blindes Øje, jeg var den lammes Fod;

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

jeg var de fattiges Fader, udreded den mig ukendtes Sag;

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

den lovløses Tænder brød jeg, rev Byttet ud af hans Gab.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Saa tænkte jeg da: »Jeg skal dø i min Rede, leve saa længe som Føniksfuglen;

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

min Rod kan Vand komme til, Duggen har Nattely i mine Grene;

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

min Ære er altid ny, min Bue er altid ung i min Haand!«

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Mig hørte de paa og bied, var tavse, mens jeg gav Raad;

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

ingen tog Ordet, naar jeg havde talt, mine Ord faldt kvægende paa dem;

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

de bied paa mig som paa Regn, spærred Munden op efter Vaarregn.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Mistrøstige smilte jeg til, mit Aasyns Lys fik de ej til at svinde.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Vejen valgte jeg for dem og sad som Høvding, troned som Konge blandt Hærmænd, som den, der gav sørgende Trøst.