يوحنَّا 4

١ 1 وَلَمَّا عَرَفَ الرَّبُّ أَنَّ الْفَرِّيسِيِّينَ سَمِعُوا أَنَّهُ يَتَّخِذُ تَلامِيذَ وَيُعَمِّدُ أَكْثَرَ مِنْ يُوحَنَّا،

യീശുഃ സ്വയം നാമജ്ജയത് കേവലം തസ്യ ശിഷ്യാ അമജ്ജയത് കിന്തു യോഹനോഽധികശിഷ്യാൻ സ കരോതി മജ്ജയതി ച,

٢ 2 مَعَ أَنَّ يَسُوعَ نَفْسَهُ لَمْ يَكُنْ يُعَمِّدُ بَلْ تَلامِيذُهُ،

ഫിരൂശിന ഇമാം വാർത്താമശൃണ്വൻ ഇതി പ്രഭുരവഗത്യ

٣ 3 تَرَكَ مِنْطَقَةَ الْيَهُودِيَّةِ وَرَجَعَ إِلَى مِنْطَقَةِ الْجَلِيلِ.

യിഹൂദീയദേശം വിഹായ പുന ർഗാലീലമ് ആഗത്|

٤ 4 وَكَانَ لابُدَّ لَهُ أَنْ يَمُرَّ بِمِنْطَقَةِ السَّامِرَةِ،

തതഃ ശോമിരോണപ്രദേശസ്യ മദ്യേന തേന ഗന്തവ്യേ സതി

٥ 5 فَوَصَلَ إِلَى بَلْدَةٍ فِيهَا، تُدْعَى سُوخَارَ، قَرِيبَةٍ مِنَ الأَرْضِ الَّتِي وَهَبَهَا يَعْقُوبُ لابْنِهِ يُوسُفَ،

യാകൂബ് നിജപുത്രായ യൂഷഫേ യാം ഭൂമിമ് അദദാത് തത്സമീപസ്ഥായി ശോമിരോണപ്രദേശസ്യ സുഖാർ നാമ്നാ വിഖ്യാതസ്യ നഗരസ്യ സന്നിധാവുപാസ്ഥാത്|

٦ 6 حَيْثُ بِئْرُ يَعْقُوبَ. وَلَمَّا كَانَ يَسُوعُ قَدْ تَعِبَ مِنَ السَّفَرِ، جَلَسَ عَلَى حَافَةِ الْبِئْرِ، وَكَانَتِ السَّاعَةُ حَوَالَيْ السَّادِسَةِ.

തത്ര യാകൂബഃ പ്രഹിരാസീത്; തദാ ദ്വിതീയയാമവേലായാം ജാതായാം സ മാർഗേ ശ്രമാപന്നസ്തസ്യ പ്രഹേഃ പാർശ്വേ ഉപാവിശത്|

٧ 7 وَجَاءَتِ امْرَأَةٌ سَامِرِيَّةٌ إِلَى الْبِئْرِ لِتَأْخُذَ مَاءً، فَقَالَ لَهَا يَسُوعُ: «اسْقِينِي!»

ഏതർഹി കാചിത് ശോമിരോണീയാ യോഷിത് തോയോത്തോലനാർഥമ് തത്രാഗമത്

٨ 8 فَإِنَّ تَلامِيذَهُ كَانُوا قَدْ ذَهَبُوا إِلَى الْبَلْدَةِ لِيَشْتَرُوا طَعَاماً.

തദാ ശിഷ്യാഃ ഖാദ്യദ്രവ്യാണി ക്രേതും നഗരമ് അഗച്ഛൻ|

٩ 9 فَقَالَتْ لَهُ الْمَرْأَةُ السَّامِرِيَّةُ: «أَنْتَ يَهُودِيٌّ وَأَنَا سَامِرِيَّةٌ، فَكَيْفَ تَطْلُبُ مِنِّي أَنْ أَسْقِيَكَ؟» فَإِنَّ الْيَهُودَ لَمْ يَكُونُوا يَتَعَامَلُونَ مَعَ أَهْلِ السَّامِرَةِ.

യീശുഃ ശോമിരോണീയാം താം യോഷിതമ് വ്യാഹാർഷീത് മഹ്യം കിഞ്ചിത് പാനീയം പാതും ദേഹി| കിന്തു ശോമിരോണീയൈഃ സാകം യിഹൂദീയലോകാ ന വ്യവാഹരൻ തസ്മാദ്ധേതോഃ സാകഥയത് ശോമിരോണീയാ യോഷിതദഹം ത്വം യിഹൂദീയോസി കഥം മത്തഃ പാനീയം പാതുമ് ഇച്ഛസി?

١٠ 10 فَأَجَابَهَا يَسُوعُ: «لَوْ كُنْتِ تَعْرِفِينَ عَطِيَّةَ اللهِ، وَمَنْ هُوَ الَّذِي يَقُولُ لَكِ: اسْقِينِي، لَطَلَبْتِ أَنْتِ مِنْهُ فَأَعْطَاكِ مَاءً حَيًّا!»

തതോ യീശുരവദദ് ഈശ്വരസ്യ യദ്ദാനം തത്കീദൃക് പാനീയം പാതും മഹ്യം ദേഹി യ ഇത്ഥം ത്വാം യാചതേ സ വാ ക ഇതി ചേദജ്ഞാസ്യഥാസ്തർഹി തമയാചിഷ്യഥാഃ സ ച തുഭ്യമമൃതം തോയമദാസ്യത്|

١١ 11 فَقَالَتِ الْمَرْأَةُ: «وَلكِنْ يَا سَيِّدُ، لَيْسَ مَعَكَ دَلْوٌ، وَالْبِئْرُ عَمِيقَةٌ. فَمِنْ أَيْنَ لَكَ الْمَاءُ الْحَيُّ؟

തദാ സാ സീമന്തിനീ ഭാഷിതവതി, ഹേ മഹേച്ഛ പ്രഹിർഗമ്ഭീരോ ഭവതോ നീരോത്തോലനപാത്രം നാസ്തീ ച തസ്മാത് തദമൃതം കീലാലം കുതഃ പ്രാപ്സ്യസി?

١٢ 12 هَلْ أَنْتَ أَعْظَمُ مِنْ أَبِينَا يَعْقُوبَ الَّذِي أَوْرَثَنَا هذِهِ الْبِئْرَ، وَقَدْ شَرِبَ مِنْهَا هُوَ وَبَنُوهُ وَمَوَاشِيهِ؟»

യോസ്മഭ്യമ് ഇമമന്ധൂം ദദൗ, യസ്യ ച പരിജനാ ഗോമേഷാദയശ്ച സർവ്വേഽസ്യ പ്രഹേഃ പാനീയം പപുരേതാദൃശോ യോസ്മാകം പൂർവ്വപുരുഷോ യാകൂബ് തസ്മാദപി ഭവാൻ മഹാൻ കിം?

١٣ 13 فَقَالَ لَهَا يَسُوعُ: «كُلُّ مَنْ يَشْرَبُ مِنْ هَذَا الْمَاءِ يَعُودُ فَيَعْطَشُ.

തതോ യീശുരകഥയദ് ഇദം പാനീയം സഃ പിവതി സ പുനസ്തൃഷാർത്തോ ഭവിഷ്യതി,

١٤ 14 وَلكِنَّ الَّذِي يَشْرَبُ مِنَ الْمَاءِ الَّذِي أُعْطِيهِ أَنَا، لَنْ يَعْطَشَ بَعْدَ ذَلِكَ أَبَداً، بَلْ إِنَّ مَا أُعْطِيهِ مِنْ مَاءٍ يُصْبِحُ فِي دَاخِلِهِ نَبْعاً يَفِيضُ فَيُعْطِي حَيَاةً أَبَدِيَّةً». (aiōn g165, aiōnios g166)

കിന്തു മയാ ദത്തം പാനീയം യഃ പിവതി സ പുനഃ കദാപി തൃഷാർത്തോ ന ഭവിഷ്യതി| മയാ ദത്തമ് ഇദം തോയം തസ്യാന്തഃ പ്രസ്രവണരൂപം ഭൂത്വാ അനന്തായുര്യാവത് സ്രോഷ്യതി| (aiōn g165, aiōnios g166)

١٥ 15 فَقَالَتْ لَهُ الْمَرْأَةُ: «يَا سَيِّدُ، أَعْطِنِي هَذَا الْمَاءَ فَلا أَعْطَشَ وَلا أَعُودَ إِلَى هُنَا لِآخُذَ مَاءً».

തദാ സാ വനിതാകഥയത് ഹേ മഹേച്ഛ തർഹി മമ പുനഃ പീപാസാ യഥാ ന ജായതേ തോയോത്തോലനായ യഥാത്രാഗമനം ന ഭവതി ച തദർഥം മഹ്യം തത്തോയം ദേഹീ|

١٦ 16 فَقَالَ لَهَا: «اذْهَبِي وَادْعِي زَوْجَكِ، وَارْجِعِي إِلَى هُنَا».

തതോ യീശൂരവദദ്യാഹി തവ പതിമാഹൂയ സ്ഥാനേഽത്രാഗച്ഛ|

١٧ 17 فَأَجَابَتْ: «لَيْسَ لِي زَوْجٌ!» فَقَالَ: «صَدَقْتِ إِذْ قُلْتِ: لَيْسَ لِي زَوْجٌ

സാ വാമാവദത് മമ പതിർനാസ്തി| യീശുരവദത് മമ പതിർനാസ്തീതി വാക്യം ഭദ്രമവോചഃ|

١٨ 18 فَقَدْ كَانَ لَكِ خَمْسَةُ أَزْوَاجٍ، وَالَّذِي تَعِيشِينَ مَعَهُ الآنَ لَيْسَ زَوْجَكِ. هذا قُلْتِهِ بِالصِّدْقِ!»

യതസ്തവ പഞ്ച പതയോഭവൻ അധുനാ തു ത്വയാ സാർദ്ധം യസ്തിഷ്ഠതി സ തവ ഭർത്താ ന വാക്യമിദം സത്യമവാദിഃ|

١٩ 19 فَقَالَتْ لَهُ الْمَرْأَةُ: «يَا سَيِّدُ، أَرَى أَنَّكَ نَبِيٌّ.

തദാ സാ മഹിലാ ഗദിതവതി ഹേ മഹേച്ഛ ഭവാൻ ഏകോ ഭവിഷ്യദ്വാദീതി ബുദ്ധം മയാ|

٢٠ 20 آبَاؤُنَا عَبَدُوا اللهَ فِي هَذَا الْجَبَلِ، وَأَنْتُمُ الْيَهُودَ تُصِرُّونَ عَلَى أَنَّ أُورُشَلِيمَ يَجِبُ أَنْ تَكُونَ الْمَرْكَزَ الْوَحِيدَ لِلْعِبَادَةِ».

അസ്മാകം പിതൃലോകാ ഏതസ്മിൻ ശിലോച്ചയേഽഭജന്ത, കിന്തു ഭവദ്ഭിരുച്യതേ യിരൂശാലമ് നഗരേ ഭജനയോഗ്യം സ്ഥാനമാസ്തേ|

٢١ 21 فَأَجَابَهَا يَسُوعُ: «صَدِّقِينِي يَا امْرَأَةُ، سَتَأْتِي السَّاعَةُ الَّتِي فِيهَا تَعْبُدُونَ الآبَ لَا فِي هَذَا الْجَبَلِ وَلا فِي أُورُشَلِيمَ.

യീശുരവോചത് ഹേ യോഷിത് മമ വാക്യേ വിശ്വസിഹി യദാ യൂയം കേവലശൈലേഽസ്മിൻ വാ യിരൂശാലമ് നഗരേ പിതുർഭജനം ന കരിഷ്യധ്വേ കാല ഏതാദൃശ ആയാതി|

٢٢ 22 أَنْتُمْ تَعْبُدُونَ مَا تَجْهَلُونَ، وَنَحْنُ نَعْبُدُ مَا نَعْلَمُ، لأَنَّ الْخَلاصَ هُوَ مِنْ عِنْدِ الْيَهُودِ.

യൂയം യം ഭജധ്വേ തം ന ജാനീഥ, കിന്തു വയം യം ഭജാമഹേ തം ജാനീമഹേ, യതോ യിഹൂദീയലോകാനാം മധ്യാത് പരിത്രാണം ജായതേ|

٢٣ 23 فَسَتَأْتِي سَاعَةٌ، بَلْ هِيَ الآنَ، حِينَ يَعْبُدُ الْعَابِدُونَ الصَّادِقُونَ الآبَ بِالرُّوحِ وَبِالْحَقِّ. لأَنَّ الآبَ يَبْتَغِي مِثْلَ هؤُلاءِ الْعَابِدِينَ.

കിന്തു യദാ സത്യഭക്താ ആത്മനാ സത്യരൂപേണ ച പിതുർഭജനം കരിഷ്യന്തേ സമയ ഏതാദൃശ ആയാതി, വരമ് ഇദാനീമപി വിദ്യതേ; യത ഏതാദൃശോ ഭത്കാൻ പിതാ ചേഷ്ടതേ|

٢٤ 24 اللهُ رُوحٌ، فَلِذلِكَ لابُدَّ لِعَابِدِيهِ مِنْ أَنْ يَعْبُدُوهُ بِالرُّوحِ وَبِالْحَقِّ».

ഈശ്വര ആത്മാ; തതസ്തസ്യ യേ ഭക്താസ്തൈഃ സ ആത്മനാ സത്യരൂപേണ ച ഭജനീയഃ|

٢٥ 25 فَقَالَتْ لَهُ الْمَرْأَةُ: «إِنِّي أَعْلَمُ أَنَّ الْمَسِيَّا، الَّذِي يُدْعَى الْمَسِيحَ، سَيَأْتِي، وَمَتَى جَاءَ فَهُوَ يُعْلِنُ لَنَا كُلَّ شَيْءٍ».

തദാ സാ മഹിലാവാദീത് ഖ്രീഷ്ടനാമ്നാ വിഖ്യാതോഽഭിഷിക്തഃ പുരുഷ ആഗമിഷ്യതീതി ജാനാമി സ ച സർവ്വാഃ കഥാ അസ്മാൻ ജ്ഞാപയിഷ്യതി|

٢٦ 26 فَأَجَابَهَا: «إِنِّي أَنَا هُوَ الَّذِي يُكَلِّمُكِ!»

തതോ യീശുരവദത് ത്വയാ സാർദ്ധം കഥനം കരോമി യോഽഹമ് അഹമേവ സ പുരുഷഃ|

٢٧ 27 وَعِنْدَ ذلِكَ وَصَلَ التَّلامِيذُ، وَدُهِشُوا لَمَّا رَأَوْهُ يُحَادِثُ امْرَأَةً. وَمَعَ ذلِكَ لَمْ يَقُلْ لَهُ أَحَدٌ مِنْهُمْ: «مَاذَا تُرِيدُ مِنْهَا؟» أَوْ «لِمَاذَا تُحَادِثُهَا؟»

ഏതസ്മിൻ സമയേ ശിഷ്യാ ആഗത്യ തഥാ സ്ത്രിയാ സാർദ്ധം തസ്യ കഥോപകഥനേ മഹാശ്ചര്യ്യമ് അമന്യന്ത തഥാപി ഭവാൻ കിമിച്ഛതി? യദ്വാ കിമർഥമ് ഏതയാ സാർദ്ധം കഥാം കഥയതി? ഇതി കോപി നാപൃച്ഛത്|

٢٨ 28 فَتَرَكَتِ الْمَرْأَةُ جَرَّتَهَا وَعَادَتْ إِلَى الْبَلْدَةِ، وَأَخَذَتْ تَقُولُ لِلنَّاسِ:

തതഃ പരം സാ നാരീ കലശം സ്ഥാപയിത്വാ നഗരമധ്യം ഗത്വാ ലോകേഭ്യോകഥായദ്

٢٩ 29 «تَعَالَوْا انْظُرُوا إِنْسَاناً كَشَفَ لِي كُلَّ مَا فَعَلْتُ! فَلَعَلَّهُ هُوَ الْمَسِيحُ؟»

അഹം യദ്യത് കർമ്മാകരവം തത്സർവ്വം മഹ്യമകഥയദ് ഏതാദൃശം മാനവമേകമ് ആഗത്യ പശ്യത രു കിമ് അഭിഷിക്തോ ന ഭവതി?

٣٠ 30 فَخَرَجَ أَهْلُ سُوخَارَ وَأَقْبَلُوا إِلَيْهِ.

തതസ്തേ നഗരാദ് ബഹിരാഗത്യ താതസ്യ സമീപമ് ആയൻ|

٣١ 31 وَفِي أَثْنَاءِ ذلِكَ كَانَ التَّلامِيذُ يَقُولُونَ لَهُ بِإِلْحَاحٍ: «يَا مُعَلِّمُ، كُلْ»

ഏതർഹി ശിഷ്യാഃ സാധയിത്വാ തം വ്യാഹാർഷുഃ ഹേ ഗുരോ ഭവാൻ കിഞ്ചിദ് ഭൂക്താം|

٣٢ 32 فَأَجَابَهُمْ: «عِنْدِي طَعَامٌ آكُلُهُ لَا تَعْرِفُونَهُ أَنْتُمْ».

തതഃ സോവദദ് യുഷ്മാഭിര്യന്ന ജ്ഞായതേ താദൃശം ഭക്ഷ്യം മമാസ്തേ|

٣٣ 33 فَأَخَذَ التَّلامِيذُ يَتَسَاءَلُونَ: «هَلْ جَاءَهُ أَحَدٌ بِمَا يَأْكُلُهُ؟»

തദാ ശിഷ്യാഃ പരസ്പരം പ്രഷ്ടുമ് ആരമ്ഭന്ത, കിമസ്മൈ കോപി കിമപി ഭക്ഷ്യമാനീയ ദത്തവാൻ?

٣٤ 34 فَقَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «طَعَامِي هُوَ أَنْ أَعْمَلَ مَشِيئَةَ الَّذِي أَرْسَلَنِي وَأَنْ أُنْجِزَ عَمَلَهُ.

യീശുരവോചത് മത്പ്രേരകസ്യാഭിമതാനുരൂപകരണം തസ്യൈവ കർമ്മസിദ്ധികാരണഞ്ച മമ ഭക്ഷ്യം|

٣٥ 35 أَمَا تَقُولُونَ: بَعْدَ أَرْبَعَةِ أَشْهُرٍ يَأْتِي الْحَصَادُ! وَلكِنِّي أَقُولُ لَكُمْ: انْظُرُوا مَلِيًّا إِلَى الْحُقُولِ، فَهِيَ قَدْ نَضَجَتْ وَحَانَ حَصَادُهَا.

മാസചതുഷ്ടയേ ജാതേ ശസ്യകർത്തനസമയോ ഭവിഷ്യതീതി വാക്യം യുഷ്മാഭിഃ കിം നോദ്യതേ? കിന്ത്വഹം വദാമി, ശിര ഉത്തോല്യ ക്ഷേത്രാണി പ്രതി നിരീക്ഷ്യ പശ്യത, ഇദാനീം കർത്തനയോഗ്യാനി ശുക്ലവർണാന്യഭവൻ|

٣٦ 36 وَالْحَاصِدُ يَأْخُذُ أُجْرَتَهُ، وَيَجْمَعُ الثَّمَرَ لِلْحَيَاةِ الأَبَدِيَّةِ، فَيَفْرَحُ الزَّارِعُ وَالْحَاصِدُ مَعاً، (aiōnios g166)

യശ്ഛിനത്തി സ വേതനം ലഭതേ അനന്തായുഃസ്വരൂപം ശസ്യം സ ഗൃഹ്ലാതി ച, തേനൈവ വപ്താ ഛേത്താ ച യുഗപദ് ആനന്ദതഃ| (aiōnios g166)

٣٧ 37 حَتَّى يَصْدُقَ الْقَوْلُ: وَاحِدٌ يَزْرَعُ، وَآخَرُ يَحْصُدُ.

ഇത്ഥം സതി വപത്യേകശ്ഛിനത്യന്യ ഇതി വചനം സിദ്ധ്യതി|

٣٨ 38 إِنِّي أَرْسَلْتُكُمْ لِتَحْصُدُوا مَا لَمْ تَتْعَبُوا فِيهِ، فَغَيْرُكُمْ تَعِبُوا، وَأَنْتُمْ تَجْنُونَ ثَمَرَ أَتْعَابِهِمْ».

യത്ര യൂയം ന പര്യ്യശ്രാമ്യത താദൃശം ശസ്യം ഛേത്തും യുഷ്മാൻ പ്രൈരയമ് അന്യേ ജനാഃപര്യ്യശ്രാമ്യൻ യൂയം തേഷാം ശ്രഗസ്യ ഫലമ് അലഭധ്വമ്|

٣٩ 39 فَآمَنَ بِهِ كَثِيرُونَ مِنَ السَّامِرِيِّينَ أَهْلِ تِلْكَ الْبَلْدَةِ بِسَبَبِ كَلامِ الْمَرْأَةِ الَّتِي كَانَتْ تَشْهَدُ قَائِلَةً: «كَشَفَ لِي كُلَّ مَا فَعَلْتُ».

യസ്മിൻ കാലേ യദ്യത് കർമ്മാകാർഷം തത്സർവ്വം സ മഹ്യമ് അകഥയത് തസ്യാ വനിതായാ ഇദം സാക്ഷ്യവാക്യം ശ്രുത്വാ തന്നഗരനിവാസിനോ ബഹവഃ ശോമിരോണീയലോകാ വ്യശ്വസൻ|

٤٠ 40 وَعِنْدَمَا قَابَلُوهُ عِنْدَ الْبِئْرِ دَعَوْهُ أَنْ يُقِيمَ عِنْدَهُمْ، فَأَقَامَ هُنَالِكَ يَوْمَيْنِ،

തഥാ ച തസ്യാന്തികേ സമുപസ്ഥായ സ്വേഷാം സന്നിധൗ കതിചിദ് ദിനാനി സ്ഥാതും തസ്മിൻ വിനയമ് അകുർവ്വാന തസ്മാത് സ ദിനദ്വയം തത്സ്ഥാനേ ന്യവഷ്ടത്

٤١ 41 وَتَكَاثَرَ جِدّاً عَدَدُ الَّذِينَ آمَنُوا بِهِ بِسَبَبِ كَلامِهِ،

തതസ്തസ്യോപദേശേന ബഹവോഽപരേ വിശ്വസ്യ

٤٢ 42 وَقَالُوا لِلْمَرْأَةِ: «إِنَّنَا لَا نُؤْمِنُ بَعْدَ الآنَ بِسَبَبِ كَلامِكِ، بَلْ نُؤْمِنُ لأَنَّنَا سَمِعْنَاهُ بِأَنْفُسِنَا، وَعَرَفْنَا أَنَّهُ مُخَلِّصُ الْعَالَمِ حَقّاً!»

താം യോഷാമവദൻ കേവലം തവ വാക്യേന പ്രതീമ ഇതി ന, കിന്തു സ ജഗതോഽഭിഷിക്തസ്ത്രാതേതി തസ്യ കഥാം ശ്രുത്വാ വയം സ്വയമേവാജ്ഞാസമഹി|

٤٣ 43 وَبَعْدَ قَضَاءِ الْيَوْمَيْنِ فِي سُوخَارَ، غَادَرَهَا يَسُوعُ وَسَافَرَ إِلَى مِنْطَقَةِ الْجَلِيلِ،

സ്വദേശേ ഭവിഷ്യദ്വക്തുഃ സത്കാരോ നാസ്തീതി യദ്യപി യീശുഃ പ്രമാണം ദത്വാകഥയത്

٤٤ 44 وَهُوَ نَفْسُهُ كَانَ قَدْ شَهِدَ قَائِلاً: «لا كَرَامَةَ لِنَبِيٍّ فِي وَطَنِهِ!»

തഥാപി ദിവസദ്വയാത് പരം സ തസ്മാത് സ്ഥാനാദ് ഗാലീലം ഗതവാൻ|

٤٥ 45 فَلَمَّا وَصَلَ إِلَى الْجَلِيلِ رَحَّبَ بِهِ أَهْلُهَا، وَكَانُوا قَد رَأَوْا كُلَّ مَا فَعَلَهُ فِي أُورُشَلِيمَ فِي أَثْنَاءِ عِيدِ الْفِصْحِ، إِذْ ذَهَبُوا هُمْ أَيْضاً إِلَى الْعِيدِ.

അനന്തരം യേ ഗാലീലീ ലിയലോകാ ഉത്സവേ ഗതാ ഉത്സവസമയേ യിരൂശലമ് നഗരേ തസ്യ സർവ്വാഃ ക്രിയാ അപശ്യൻ തേ ഗാലീലമ് ആഗതം തമ് ആഗൃഹ്ലൻ|

٤٦ 46 وَوَصَلَ يَسُوعُ إِلَى قَانَا بِالْجَلِيلِ، حَيْثُ كَانَ قَدْ حَوَّلَ الْمَاءَ إِلَى خَمْرٍ. وَكَانَ فِي كَفْرَنَاحُومَ رَجُلٌ مِنْ حَاشِيَةِ الْمَلِكِ، لَهُ ابْنٌ مَرِيضٌ.

തതഃ പരമ് യീശു ര്യസ്മിൻ കാന്നാനഗരേ ജലം ദ്രാക്ഷാരസമ് ആകരോത് തത് സ്ഥാനം പുനരഗാത്| തസ്മിന്നേവ സമയേ കസ്യചിദ് രാജസഭാസ്താരസ്യ പുത്രഃ കഫർനാഹൂമപുരീ രോഗഗ്രസ്ത ആസീത്|

٤٧ 47 فَلَمَّا سَمِعَ أَنَّ يَسُوعَ تَرَكَ الْيَهُودِيَّةَ وَجَاءَ إِلَى الْجَلِيلِ، ذَهَبَ إِلَيْهِ وَطَلَبَ مِنْهُ أَنْ يَنْزِلَ مَعَهُ إِلَى كَفْرَنَاحُومَ لِيَشْفِيَ ابْنَهُ الْمُشْرِفَ عَلَى الْمَوْتِ.

സ യേഹൂദീയദേശാദ് യീശോ ർഗാലീലാഗമനവാർത്താം നിശമ്യ തസ്യ സമീപം ഗത്വാ പ്രാർഥ്യ വ്യാഹൃതവാൻ മമ പുത്രസ്യ പ്രായേണ കാല ആസന്നഃ ഭവാൻ ആഗത്യ തം സ്വസ്ഥം കരോതു|

٤٨ 48 فَقَالَ يَسُوعُ: «لا تُؤْمِنُونَ إِلّا إِذَا رَأَيْتُمُ الآيَاتِ وَالْعَجَائِبَ!»

തദാ യീശുരകഥയദ് ആശ്ചര്യ്യം കർമ്മ ചിത്രം ചിഹ്നം ച ന ദൃഷ്ടാ യൂയം ന പ്രത്യേഷ്യഥ|

٤٩ 49 فَتَوَسَّلَ إِلَيْهِ الرَّجُلُ وَقَالَ: «يَا سَيِّدُ، انْزِلْ مَعِي قَبْلَ أَنْ يَمُوتَ ابْنِي!»

തതഃ സ സഭാസദവദത് ഹേ മഹേച്ഛ മമ പുത്രേ ന മൃതേ ഭവാനാഗച്ഛതു|

٥٠ 50 أَجَابَهُ يَسُوعُ: «اذْهَبْ! إِنَّ ابْنَكَ حَيٌّ!» فَآمَنَ الرَّجُلُ بِكَلِمَةِ يَسُوعَ الَّتِي قَالَهَا لَهُ، وَانْصَرَفَ.

യീശുസ്തമവദദ് ഗച്ഛ തവ പുത്രോഽജീവീത് തദാ യീശുനോക്തവാക്യേ സ വിശ്വസ്യ ഗതവാൻ|

٥١ 51 وَبَيْنَمَا كَانَ نَازِلاً فِي الطَّرِيقِ لاقَاهُ بَعْضُ عَبِيدِهِ وَبَشَّرُوهُ بِأَنَّ ابْنَهُ حَيٌّ،

ഗമനകാലേ മാർഗമധ്യേ ദാസാസ്തം സാക്ഷാത്പ്രാപ്യാവദൻ ഭവതഃ പുത്രോഽജീവീത്|

٥٢ 52 فَسَأَلَهُمْ فِي أَيَّةِ سَاعَةٍ تَعَافَى، أَجَابُوهُ: «فِي السَّاعَةِ السَّابِعَةِ مَسَاءَ الْبَارِحَةِ، وَلَّتْ عَنْهُ الْحُمَّى».

തതഃ കം കാലമാരഭ്യ രോഗപ്രതീകാരാരമ്ഭോ ജാതാ ഇതി പൃഷ്ടേ തൈരുക്തം ഹ്യഃ സാർദ്ധദണ്ഡദ്വയാധികദ്വിതീയയാമേ തസ്യ ജ്വരത്യാഗോഽഭവത്|

٥٣ 53 فَعَلِمَ الأَبُ أَنَّهَا السَّاعَةُ الَّتِي قَالَ لَهُ يَسُوعُ فِيهَا: «إِنَّ ابْنَكَ حَيٌّ». فَآمَنَ هُوَ وَأَهْلُ بَيْتِهِ جَمِيعاً.

തദാ യീശുസ്തസ്മിൻ ക്ഷണേ പ്രോക്തവാൻ തവ പുത്രോഽജീവീത് പിതാ തദ്ബുദ്ധ്വാ സപരിവാരോ വ്യശ്വസീത്|

٥٤ 54 هذِهِ الْمُعْجِزَةُ هِيَ الآيَةُ الثَّانِيَةُ الَّتِي أَجْرَاهَا يَسُوعُ بَعْدَ خُرُوجِهِ مِنَ الْيَهُودِيَّةِ إِلَى الْجَلِيلِ.

യിഹൂദീയദേശാദ് ആഗത്യ ഗാലീലി യീശുരേതദ് ദ്വിതീയമ് ആശ്ചര്യ്യകർമ്മാകരോത്|

Jesus and the Woman of Samaria