Joba 15

1 Te phoeiah Temani Eliphaz loh a doo.

Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:

2 Te vaengah, “Aka cueih loh khohli mingnah neh a doo vetih a bung ah kanghawn a hah sak aya?

«Kjem svar i vind og ver frå vismann? Fyller han barmen sin med storm?

3 A taengah hmaiben pawt tih a hoeikhang pawh olthui te ol neh a tluung aya?

Vil han med ugangstale lasta? Med ord som nyttelause er?

4 Nang aisat, hinyahnah na muei sak tih Pathen mikhmuh kah thuepnah khaw na bim.

Otten for Gud den bryt du ned og skjeplar andakt for Guds åsyn.

5 Na ka loh namah kathaesainah a cang tih thaai ol na coelh.

For syndi styrer munnen din; du talar som dei falske talar.

6 Na ka loh nang m'boe sak tih kai long moenih. Na hmuilai long ni namah te n'doo.

Din munn deg dømer, ikkje eg; og dine lippor vitnar mot deg.

7 Hlang lamhma la n'sak tih som a om hlan lamloh n'yom coeng a?

Vart fyrst av menneskje du fødd? Vert fyre haugarne du avla?

8 Pathen kah baecenol te na yaak tih namah hamla cueihnah na buem a?

Var du i Guds rådleggjing med? Og fekk du visdom til deg rana?

9 Ka ming uh pawt te metlam na ming tih kaimih taengah amah a om pawt khaw na yakming?

Kva veit du som me ikkje veit? Kva skynar du som me ei kjenner?

10 Sampok khaw, mamih taengkah patong khaw na pa lakah a khohnin khuet coeng ta.

Gråhærd og gamling er hjå oss; han eldre er enn jamvel far din.

11 Pathen loh hloephloeinah neh na taengah dikdik a cal ol nang hamla vawt a?

Er trøyst frå Gud det altfor ring? Vanvyrder du eit rolegt ord?

12 Balae tih na lungbuei na a khuen? Balae tih na mik loh a mikmuelh?

Kvi let du hugen eggja deg? Kvi let du auga rulla vilt?

13 Na thintoek te Pathen taengla na hooi tih na ka lamloh ol na tha.

For imot Gud din harm du snur og let or munnen ordi strøyma.

14 Huta kah a sak te mebang hlanghing nim aka cim tih aka tang te?

Kor kann vel mannen vera rein? Og kvinnefødde hava rett?

15 A hlangcim khuikah a hlangcim koek pataeng tangnah pawt tih vaan pataeng amah mikhmuh ah a cil moenih.

På sine heilage han lit ei; for honom er’kje himmeln rein,

16 Tui bangla dumlai aka mam hlang, a tueilaeh neh a rhonging aisat a.

langt mindre då ein styggeting, ein mann som urett drikk som med vatn.

17 Nang taengah kan thui eh kai ol he hnatun dae. Ka hmuh te kan tae eh.

Eg vil deg læra; høyr på meg! Det som eg såg, vil eg deg melda,

18 Te te hlangcueih rhoek loh a thui uh tih a napa rhoek taeng lamloh a phah uh moenih.

det som vismenner segja kann, og ei hev dult frå sine feder,

19 Amih te amamih bueng ham khohmuen a paek vaengah amih lakli ah kholong a nuen sak moenih.

dei som åleine landet åtte, og ingen framand kom bland deim.

20 Halang tah hnin takuem amah kilkul tih hlanghaeng ham a kum tarhing la khoem uh.

Den vonde stødt i uro liver, for valdsmann gøymt er fåe år.

21 Ngaimongnah khuiah pataeng anih aka rhoelrhak ham a hna ah birhihnah ol a pawk pah.

I øyro rædsletonar ljomar; fyrr han veit av, kjem tynaren.

22 Hmaisuep lamloh mael ham tangnah pawt tih rhaltawt long khaw amah cunghang te dongah tawt uh.

Han trur’kje han kann fly frå myrkret; han venta lyt det kvasse sverd.

23 Buh hamla amah poeng tih a kut ah hmaisuep khohnin bangla a tawn te metlam a ming eh?

Han leitar etter brød: Kvar er det? Han veit, ein myrk dag er for hand.

24 Anih te rhal loh a let sak tih caem dongah a coekcoe la aka om manghai bangla khobing loh anih te a khulae.

Naud, trengsla skræmer, tyngjer honom, liksom ein konge budd til strid.

25 Pathen taengah a kut a thueng tih Tlungthang taengah phuel uh.

For imot Gud han lyfte handi og våga tråssa Allvalds-Gud,

26 A rhawn kah uen a thah la a taengah a photling a yong puei.

han storma fram med nakken lyft, med vern utav skjold-ryggjer sterke;

27 A maelhmai te a tha neh a khuk tih a uen duela bungkawt laep.

han dekte andlitet med feitt og gjorde sine lender feite.

28 Tedae khopuei khosa khaw a im ding te lungkuk la a phaek uh tih a khuiah khosa uh pawh.

Han budde i bannstøytte byar, i hus som ingen burde bu i, men til grushaugar etla var.

29 Boei pawt vetih a thadueng khaw pai mahpawh. Amih kah khohrhang loh diklai ah pungtai mahpawh.

Han vart’kje rik, hans gods kverv burt, hans grøda luter ei mot jordi.

30 Hmaisuep lamloh nong thai mahpawh. A dawn te hmairhong loh a hae vetih a ka dongkah yilh loh a khoe ni.

Han kann’kje koma undan myrkret. Hans greiner turkast burt i hiten, og han kjem burt ved hans munns ande.

31 A poeyoek dongah tangnah boel saeh lamtah a poeyoek dongah khohmang boel saeh. A hnothung khaw a poeyoek lamni a om eh.

Trur han på fåfengd, vert han narra, og berre fåfengd haustar han.

32 A khohnin loh cup pawt vetih a rhophoe khaw hing mahpawh.

Fyrr dagen kjem, då vert det uppfyllt, hans palmegreiner grønkar ikkje.

33 Misur a thaihkang bangla hul vetih olive rhaipai bangla rhul ni.

Lik vinstokk misser han si druva, spiller sin blom som oljetreet.

34 Lailak kah hlangboel tah pumhong la om vetih kapbaih kah dap tah hmai loh a hlawp ni.

Ein syndarflokk set ingi frukt, og elden øyder mute- tjeldi.

35 thakthaenah la vawn tih boethae a sak. A bungko khaw hlangthai palat cuen,” a ti nah.

Dei avlar møda, føder tjon, og svik i fanget sitt dei nører.»