Job 21
1 Job progovori i reče:
Job antwoordde, en sprak:
2 “Slušajte, slušajte dobro što ću reći, utjehu mi takvu barem udijelite.
Luistert aandachtig naar wat ik ga zeggen; En dat uw troost zich daartoe bepale!
3 Otrpite da riječ jednu ja izrečem, kad završim, tad se rugajte slobodno.
Laat mij uitspreken op mijn beurt, Wanneer ik klaar ben, kunt ge spotten!
4 Zar protiv čovjeka dižem ja optužbu? Kako da strpljenje onda ne izgubim?
Heb ik me soms over mensen beklaagd, Of heb ik geen grond, om mismoedig te zijn?
5 Pogledajte na me: užas će vas spopast', rukom ćete svoja zakloniti usta;
Ziet mij aan, en staat verstomd, En legt uw hand op de mond!
6 pomislim li na to, prestravim se i sam i čitavim svojim tad protrnem tijelom.
Wanneer ik er aan denk, sta ik verbijsterd, En huivert mijn vlees:
7 Zašto na životu ostaju zlikovci i, što su stariji, moćniji bivaju?
"Waarom blijven de bozen in leven Worden zij oud en groeien in kracht?"
8 Potomstvo njihovo s njima napreduje a izdanci im se množe pred očima.
Hun kroost gedijt voor hun aanschijn, Hun geslacht houdt stand voor hun ogen;
9 Strah nikakav kuće njihove ne mori i šiba ih Božja ostavlja na miru.
Hun huizen zijn veilig en zonder vrees, Gods roede valt er niet op neer.
10 Njihovi bikovi plode pouzdano, krave im se tele i ne jalove se.
Hun stier bespringt en bevrucht, Hun koeien kalven en hebben geen misdracht;
11 K'o jagnjad djeca im slobodno skakuću, veselo igraju njihovi sinovi.
Als een kudde laten ze hun jongens naar buiten, En hun kinderen springen rond.
12 Oni pjevaju uz harfe i bubnjeve i vesele se uz zvukove svirale.
Ze zingen bij pauken en citer, Vermaken zich bij de tonen der fluit;
Ze slijten hun dagen in weelde, En dalen in vrede ten grave. (Sheol h7585)
14 A govorili su Bogu: 'Ostavi nas, ne želimo znati za tvoje putove!
Toch zeggen ze tot God: Blijf verre van ons, We willen uw wegen niet kennen!
15 TÓa tko je Svesilni da njemu služimo i kakva nam korist da ga zazivamo?'
Wat is de Almachtige, dat we Hem zouden dienen; Wat baat het ons, te smeken tot Hem?
16 Zar svoju sreću u ruci ne imahu, makar do Njega ne drže ništa oni?
Ligt hun geluk niet in hun eigen hand, Bemoeit Hij Zich wel met de plannen der bozen?
17 Zar se luč opakog kada ugasila? Zar se na njega oborila nesreća? Zar mu u gnjevu svom On skroji sudbinu?
Hoe dikwijls gaat de lamp der bozen wel uit, En stort er rampspoed op hen neer? Hoe dikwijls vernielt Hij de slechten in zijn toorn, Grijpen de weeën hen aan in zijn gramschap;
18 Zar je kao slama na vjetru postao, kao pljeva koju vihor svud raznosi?
Worden zij als stro voor de wind, Als kaf, opgejaagd door de storm?
19 Hoće l' ga kaznit' Bog u njegovoj djeci? Ne, njega nek' kazni da sam to osjeti!
Gij zegt: God wreekt zijn misdaad op zijn kinderen, En zal hem zo zijn wraak laten voelen!
20 Vlastitim očima nek' rasap svoj vidi, neka se napije srdžbe Svesilnoga!
Maar zijn eigen ogen moesten zijn rampspoed aanschouwen, Zelf moest hij de toorn van den Almachtige drinken!
21 TÓa što poslije smrti on za dom svoj mari kad će se presjeć' niz njegovih mjeseci?
Want wat bekommert hij zich om zijn gezin na zijn dood, Wanneer het getal zijner maanden ten einde is?
22 Ali tko će Boga učiti mudrosti, njega koji sudi najvišim bićima?
Zou men soms God de les willen lezen, Hij, die de hemelingen richt?
23 Jedan umire u punom blagostanju, bez briga ikakvih, u potpunom miru,
En de een gaat dood, geheel voldaan, Volkomen gelukkig en rustig,
24 bokova od pretiline otežalih i kostiju sočne moždine prepunih.
Zijn lenden vol vet, Het merg in zijn beenderen nog fris.
25 A drugi umire s gorčinom u duši, nikad nikakve ne okusivši sreće.
De ander sterft met een verbitterd gemoed, Zonder ooit het geluk te hebben gesmaakt!
26 Obojica leže zajedno u prahu, crvi ih jednako prekrivaju oba.
Tezamen liggen ze neer in het stof, Door de wormen bedekt!
27 O, znam dobro kakve vaše su namjere, kakve zlosti protiv mene vi snujete.
Zeker, ik ken uw gedachten, En de bedenkingen, die gij tegen mij aanvoert;
28 Jer pitate: 'Gdje je kuća plemićeva, šator u kojem stanovahu opaki?'
Gij zegt: "Waar is het huis van den tyran, Waar de tent, waar de bozen in wonen?"
29 Niste li na cesti putnike pitali, zar njihovo svjedočanstvo ne primate:
Hebt gij de reizigers dan nooit ondervraagd, Of aanvaardt gij hun getuigenis niet:
30 'Opaki je u dan nesreće pošteđen i u dan Božje jarosti veseo je.'
"De boze blijft gespaard op de dag van verderf, En ontsnapt op de dag van de gramschap!"
31 Al' na postupcima tko će mu predbacit' i tko će mu vratit' što je počinio?
Wie houdt hem zijn wandel voor ogen, Wie zet hem betaald wat hij deed?
32 A kad ga na kraju na groblje odnesu, na grobni mu humak postavljaju stražu.
Hij wordt ten grave gedragen, En een tombe houdt er de wacht.
33 Lake su mu grude zemlje u dolini dok za njime ide čitavo pučanstvo.
Zacht ligt hij neer Op de kluiten in het dal; Heel de wereld trekt achter hem aan, Talloos velen lopen uit voor zijn stoet.
34 O, kako su vaše utjehe isprazne! Kakva su prijevara vaši odgovori!”
Wat is uw vertroosting dus schraal, Uw antwoord anders dan leugens!
