Job 14

1 De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;

Човек рођен од жене кратка је века и пун немира.

2 Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:

Као цвет ниче, и одсеца се, и бежи као сен, и не остаје.

3 En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!

И на таквог отвараш око своје, и мене водиш на суд са собом!

4 Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!

Ко ће чисто извадити из нечиста? Нико.

5 Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:

Измерени су дани његови, број месеца његових у Тебе је; поставио си му међу, преко које не може прећи.

6 Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!

Одврати се од њега да почине докле не наврши као надничар дан свој.

7 Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.

Јер за дрво има надања, ако се посече, да ће се још омладити и да неће бити без изданка;

8 Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:

Ако и остари у земљи корен његов и у праху изумре пањ његов,

9 Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.

Чим осети воду, опет напупи и пусти гране као присад.

10 Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.

А човек умире изнемогао; и кад издахне човек, где је?

11 Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:

Као кад вода отече из језера и река опадне и усахне,

12 Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!

Тако човек кад легне, не устаје више; докле је небеса неће се пробудити нити ће се пренути ода сна свог.

13 Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)

О да ме хоћеш у гробу сакрити и склонити ме докле не утоли гнев Твој, и да ми даш рок кад ћеш ме се опоменути! (Sheol h7585)

14 Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!

Кад умре човек, хоће ли оживети? Све дане времена које ми је одређено чекаћу докле ми дође промена.

15 Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!

Зазваћеш, и ја ћу Ти се одазвати; дело руку својих пожелећеш.

16 Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,

А сада бројиш кораке моје, и ништа не остављаш за грех мој.

17 Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!

Запечаћени су у тобоцу моји преступи, и завезујеш безакоња моја.

18 Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,

Заиста, као што гора падне и распадне се, и као што се стена одвали с места свог,

19 Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,

И као што вода спира камење и поводањ односи прах земаљски, тако надање човечије обраћаш у ништа.

20 Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.

Надвађујеш га једнако, те одлази, мењаш му лице и отпушташ га.

21 Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.

Ако синови његови буду у части, он не зна; ако ли у срамоти, он се не брине.

22 Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!

Само тело док је жив болује, и душа његова у њему тужи.