Job 30

1 Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;

Amma indi yaşca məndən kiçiklər Mənə lağ edirlər. Vaxtı ilə atalarını heç bir işə layiq görməzdim, Sürümün itlərinin yanına belə, qoymazdım.

2 Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,

Çünki taqətdən düşmüşdülər, Biləklərinin gücü getmişdi, Heç biri işimə yaramırdı.

3 Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;

Onlar yoxsulluqdan, aclıqdan zəifləmişdi, Gecələr çöl-biyabanda bitki kökü gəmirirdi.

4 Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;

Kollardan duzlu bitkilər toplayırdılar, Süpürgə kollarının köklərini yeyirdilər.

5 Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.

Xalq arasından qovulurdular, Üstlərinə elə çığırırdılar ki, Elə bil ki oğrudurlar.

6 Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;

Vadi yataqlarında, yerin dəliklərində, Qaya ovuqlarında yaşayırdılar.

7 Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;

Kollar arasında bağırırdılar, Qara tikan kolu altında daldalanırdılar.

8 Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.

Axmaqların, adsız-sansız insanların övladlarıdır, Ölkədən qovulmuşdular.

9 En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.

İndisə dillərində dastan olmuşam, Ağızlarında məsəl olmuşam.

10 Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.

İkrah edərək məndən gen dayanırlar, Hətta üzümə tüpürməkdən çəkinmirlər.

11 Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.

Çünki Allah kamanımın ipini boşaltdı, Məni zəlil elədi. Ona görə onlar gözümün qabağındaca Cilovlarını çıxarıb atdılar.

12 Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,

Bu avara gənclər sağ tərəfimdən çıxır, Ayaqlarımı büdrədir, Mənə qarşı torpaq qalağı düzəldir.

13 En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,

Yolumu bərbad etdilər, Onlara dəstək verən olmasa da, Məni yox etməyə çalışırlar.

14 Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold

Sanki geniş dəliklərdən keçib Viranəlikdən üstümə yuvarlanırlar.

15 Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.

Dəhşətlər üstümə doldu, Şərəfimi yel tək sovurdu, Xoşbəxtliyim bulud kimi keçib getdi.

16 En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!

İndi canım taqətdən düşdü, Dar günlər məndən bərk yapışdı.

17 Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;

Gecələr sümüklərim sızıldayır, Canımı gəmirən ağrılar dayanmır.

18 Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.

Allah paltarı zorla əynimdən çıxarır, Məndən cübbəmin yaxası kimi yapışır.

19 God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.

Məni lilə batırır, Toza, külə dönmüşəm.

20 Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.

Sənə yalvarıram, cavab vermirsən, Ayağa qalxmağıma göz qoyursan.

21 Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;

Mənə qarşı rəhmsizsən, Güclü əllərinlə məni əzirsən.

22 Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.

Məni qaldırıb yel üstünə mindirirsən, Fırtına içinə salıb məni darmadağın edirsən.

23 Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.

Bilirəm, məni ölümə, Bütün ömür sürənlər üçün təyin olunan son mənzilə aparacaqsan.

24 Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?

Yıxılana əl qaldırmaq olmaz, Bəlaya düşənin harayına çatan yoxdur.

25 Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?

Məgər dara düşənlər üçün ağlamırdımmı? Yoxsulların halına yanmırdımmı?

26 Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.

Mən yaxşılıq gözlədim, yamanlıq gəldi, Mən işıq umarkən qaranlıq gəldi.

27 Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.

Ürəyim çırpınır, rahatlığı yoxdur, Ağır günlər qarşımı kəsdi.

28 Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!

Yoxdur bir işıq ucu, qarala-qarala gəzirəm, Camaat arasında durub fəryad edirəm.

29 Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;

Çaqqallara qardaş oldum, Bayquşlara yoldaş oldum.

30 Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;

Qaralan dərim soyulur, Qızdırmadan sümüklərim yanır.

31 Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!

Liram yas tutub nalə çəkir, Tütəyim zar-zar inləyir.