Job 3

1 After this opened Job his mouth, and cursed his day.

Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

2 And Job spoke, and said,

Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

3 Let the day perish wherein I was born, and the night in which it was said, There is a man child conceived.

“Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

4 Let that day be darkness; let not God regard it from above, neither let the light shine on it.

Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

5 Let darkness and the shadow of death stain it; let a cloud dwell on it; let the blackness of the day terrify it.

E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

6 As for that night, let darkness seize on it; let it not be joined to the days of the year, let it not come into the number of the months.

Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

7 See, let that night be solitary, let no joyful voice come therein.

Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

8 Let them curse it that curse the day, who are ready to raise up their mourning.

E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

9 Let the stars of the twilight thereof be dark; let it look for light, but have none; neither let it see the dawning of the day:

U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

10 Because it shut not up the doors of my mother’s womb, nor hid sorrow from my eyes.

sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

11 Why died I not from the womb? why did I not give up the ghost when I came out of the belly?

Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

12 Why did the knees prevent me? or why the breasts that I should suck?

Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

13 For now should I have lain still and been quiet, I should have slept: then had I been at rest,

Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

14 With kings and counsellors of the earth, which build desolate places for themselves;

bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

15 Or with princes that had gold, who filled their houses with silver:

ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

16 Or as an hidden untimely birth I had not been; as infants which never saw light.

Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

17 There the wicked cease from troubling; and there the weary be at rest.

Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

18 There the prisoners rest together; they hear not the voice of the oppressor.

Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

19 The small and great are there; and the servant is free from his master.

Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

20 Why is light given to him that is in misery, and life to the bitter in soul;

Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

21 Which long for death, but it comes not; and dig for it more than for hid treasures;

të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

22 Which rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?

gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

23 Why is light given to a man whose way is hid, and whom God has hedged in?

Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

24 For my sighing comes before I eat, and my roarings are poured out like the waters.

Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

25 For the thing which I greatly feared is come on me, and that which I was afraid of is come to me.

Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

26 I was not in safety, neither had I rest, neither was I quiet; yet trouble came.

Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.