Job 3
1 After this Job opened his mouth, and cursed the day of his birth.
Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:
2 Job answered:
3 “Let the day perish in which I was born, the night which said, ‘There is a boy conceived.’
“Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!
4 Let that day be darkness. Don’t let God from above seek for it, neither let the light shine on it.
Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.
5 Let darkness and the shadow of death claim it for their own. Let a cloud dwell on it. Let all that makes the day black terrify it.
Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.
6 As for that night, let thick darkness seize on it. Let it not rejoice amongst the days of the year. Let it not come into the number of the months.
Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.
7 Behold, let that night be barren. Let no joyful voice come therein.
Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.
8 Let them curse it who curse the day, who are ready to rouse up leviathan.
Günleri lanetleyenler, Livyatan'ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.
9 Let the stars of its twilight be dark. Let it look for light, but have none, neither let it see the eyelids of the morning,
Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.
10 because it didn’t shut up the doors of my mother’s womb, nor did it hide trouble from my eyes.
Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.
11 “Why didn’t I die from the womb? Why didn’t I give up the spirit when my mother bore me?
“Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?
12 Why did the knees receive me? Or why the breast, that I should nurse?
Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?
13 For now I should have lain down and been quiet. I should have slept, then I would have been at rest,
Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;
14 with kings and counsellors of the earth, who built up waste places for themselves;
Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,
15 or with princes who had gold, who filled their houses with silver;
Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.
16 or as a hidden untimely birth I had not been, as infants who never saw light.
Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?
17 There the wicked cease from troubling. There the weary are at rest.
Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.
18 There the prisoners are at ease together. They don’t hear the voice of the taskmaster.
Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.
19 The small and the great are there. The servant is free from his master.
Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.
20 “Why is light given to him who is in misery, life to the bitter in soul,
“Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?
21 who long for death, but it doesn’t come; and dig for it more than for hidden treasures,
Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;
22 who rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?
Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.
23 Why is light given to a man whose way is hidden, whom God has hedged in?
Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı'nın çitle çevirdiği kişiye?
24 For my sighing comes before I eat. My groanings are poured out like water.
Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.
25 For the thing which I fear comes on me, that which I am afraid of comes to me.
Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.
26 I am not at ease, neither am I quiet, neither do I have rest; but trouble comes.”
Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”
