Luke 19
1 And Jesus having entred Jericho passed through the city,
İsa Eriha'ya girdi. Kentin içinden geçiyordu.
2 and behold, there was a man named Zaccheus, who was the chief publican, and very rich.
Orada vergi görevlilerinin başı olan, Zakkay adında zengin bir adam vardı.
3 And he sought to see Jesus who He was; but he could not for the croud; for he was little of stature.
İsa'nın kim olduğunu görmek istiyor, ama boyu kısa olduğu için kalabalıktan ötürü göremiyordu.
4 And he ran before and got up into a sycamore-tree that he might see Him; for He was to pass by that way.
İsa'yı görebilmek için önden koşup bir yabanıl incir ağacına tırmandı. Çünkü İsa oradan geçecekti.
5 And when Jesus came to the place, He looked up and saw him, and said to him, Zaccheus, make haste and come down; for to-day I must abide at thy house.
İsa oraya varınca yukarı bakıp, “Zakkay, çabuk aşağı in!” dedi. “Bugün senin evinde kalmam gerekiyor.”
6 And he made haste and came down, and received Him with joy.
Zakkay hızla aşağı indi ve sevinç içinde İsa'yı evine buyur etti.
7 And when they saw it, they all murmured, saying, He is gone to be guest with a wicked man.
Bunu görenlerin hepsi söylenmeye başladı: “Gidip günahkâr birine konuk oldu!” dediler.
8 But Zaccheus stood up and said unto Jesus, Behold, Lord, the half of my substance I give to the poor; and if I have taken any thing from any one wrongfully, I restore him fourfold.
Zakkay ayağa kalkıp Rab'be şöyle dedi: “Ya Rab, işte malımın yarısını yoksullara veriyorum. Bir kimseden haksızlıkla bir şey aldımsa, dört katını geri vereceğim.”
9 Then said Jesus, This day is salvation come to this house, for as much as he also is a son of Abraham.
İsa dedi ki, “Bu ev bugün kurtuluşa kavuştu. Çünkü bu adam da İbrahim'in oğludur.
10 For the Son of man is come to seek and to save that which was lost.
Nitekim İnsanoğlu, kaybolanı arayıp kurtarmak için geldi.”
11 And as they listened to these things, He proceeded and spake a parable; because He was nigh to Jerusalem, and they thought that the kingdom of God would immediately be manifested.
Oradakiler bu sözleri dinlerken İsa konuşmasını bir benzetmeyle sürdürdü. Çünkü Yeruşalim'e yaklaşmıştı ve onlar, Tanrı'nın Egemenliği'nin hemen ortaya çıkacağını sanıyorlardı.
12 He said therefore, A certain nobleman went into a distant country to receive the investiture of a kingdom and then to return.
Bu nedenle İsa şöyle dedi: “Soylu bir adam, kral atanıp dönmek üzere uzak bir ülkeye gitti.
13 And he called ten of his servants, and delivered to them ten pounds, and said, Trade with them till I come.
Gitmeden önce kölelerinden onunu çağırıp onlara birer mina verdi. ‘Ben dönünceye dek bu paraları işletin’ dedi.
14 But his citizens hated him, and sent an embassy after him, saying, We will not have this man to reign over us.
“Ne var ki, ülkesinin halkı adamdan nefret ediyordu. Arkasından temsilciler göndererek, ‘Bu adamın üzerimize kral olmasını istemiyoruz’ diye haber ilettiler.
15 And when he was returned, having received the kingdom, he ordered these servants to be called to him, to whom he had delivered the money, that he might know what use each had made of it.
“Adam kral atanmış olarak geri döndüğünde, parayı vermiş olduğu köleleri çağırtıp ne kazandıklarını öğrenmek istedi.
16 Then came the first and said, Lord, thy pound hath gained ten pounds.
Birincisi geldi, ‘Efendimiz’ dedi, ‘Senin bir minan on mina daha kazandı.’
17 And he said to him, Well done, thou good servant, as thou hast been faithful in a very little, thou shalt be governor over ten cities.
“Efendisi ona, ‘Aferin, iyi köle!’ dedi. ‘En küçük işte güvenilir olduğunu gösterdiğin için on kent üzerinde yetkili olacaksın.’
18 And the second came, saying, Lord, thy pound hath produced five pounds:
“İkincisi gelip, ‘Efendimiz, senin bir minan beş mina daha kazandı’ dedi.
19 and he said to this likewise, Be thou also over five cities.
“Efendisi ona da, ‘Sen beş kent üzerinde yetkili olacaksın’ dedi.
20 And another came, and said, Behold, my Lord, thy pound, which I have kept laid up in a napkin:
“Başka biri geldi, ‘Efendimiz’ dedi, ‘İşte senin minan! Onu bir mendile sarıp sakladım.
21 for I was afraid of thee, because thou art an austere man, who takest up what thou didst not lay down, and reapest what thou didst not sow.
Çünkü senden korktum, sert adamsın; kendinden koymadığını alır, ekmediğini biçersin.’
22 But he said to him, Out of thy own mouth will I judge thee, thou wicked servant, Thou knewest that I am an austere man, taking up what I laid not down, and reaping what I did not sow;
“Efendisi ona, ‘Ey kötü köle, seni kendi ağzından çıkan sözle yargılayacağım’ dedi. ‘Kendinden koymadığını alan, ekmediğini biçen sert bir adam olduğumu bildiğine göre,
23 and why then didst thou not put my money into the bank, that when I came I might have received it with interest?
neden paramı faize vermedin? Ben de geldiğimde onu faiziyle geri alırdım.’
24 And he said to them that stood by, Take away the pound from him, and give it to him that hath the ten pounds.
“Sonra çevrede duranlara, ‘Elindeki minayı alın, on minası olana verin’ dedi.
25 (And they said unto him, Lord, he hath ten pounds already: )
“Ona, ‘Efendimiz’ dediler, ‘Onun zaten on minası var!’
26 for I tell you, that to every one that hath shall be given; but from him that hath not, even what he seemingly hath shall be taken away.
“O da, ‘Size şunu söyleyeyim, kimde varsa ona daha çok verilecek. Ama kimde yoksa, kendisinde olan da elinden alınacak’ dedi.
27 But those mine enemies, who would not have me to reign over them, bring hither, and slay them before me.
‘Beni kral olarak istemeyen o düşmanlarıma gelince, onları buraya getirin ve gözümün önünde kılıçtan geçirin!’”
28 And when He had said these things, He went forward, going up to Jerusalem.
İsa, bu sözleri söyledikten sonra önden yürüyerek Yeruşalim'e doğru ilerledi.
29 And when He was nigh to Bethphage and Bethany, at the mount called the mount of Olives, He sent two of his disciples,
Zeytin Dağı'nın yamacındaki Beytfaci ile Beytanya'ya yaklaştığında iki öğrencisini önden gönderdi. Onlara, “Karşıdaki köye gidin” dedi, “Köye girince, üzerine daha hiç kimsenin binmediği, bağlı duran bir sıpa bulacaksınız. Onu çözüp bana getirin.
30 saying, Go into the opposite village, in which, at your entring, ye will find a colt tied, on which no man ever yet sat; loose him and bring him hither.
31 And if any one ask you, Why do ye loose him? thus shall ye say unto him, The Lord hath need of him.
Biri size, ‘Onu niçin çözüyorsunuz?’ diye sorarsa, ‘Rab'bin ona ihtiyacı var’ dersiniz.”
32 And they that were sent, went away and found it as He had told them.
Gönderilen öğrenciler gittiler, her şeyi İsa'nın kendilerine anlattığı gibi buldular.
33 But as they were untying the colt, the owners of it said to them, Why do ye untie the colt?
Sıpayı çözerlerken hayvanın sahipleri onlara, “Sıpayı niye çözüyorsunuz?” dediler.
34 and they answered, The Lord hath need of him.
Onlar da, “Rab'bin ona ihtiyacı var” karşılığını verdiler.
35 And they brought him to Jesus: and throwing their garments upon the colt they set Jesus thereon.
Sıpayı İsa'ya getirdiler, üzerine kendi giysilerini atarak İsa'yı üstüne bindirdiler.
36 And as He went along they spread their clothes under Him in the way.
İsa ilerlerken halk, giysilerini yola seriyordu.
37 And when He was now come near to the foot of the mount of Olives, the whole multitude of the disciples rejoicing began to praise God with a loud voice for all the mighty works which they had seen,
İsa Zeytin Dağı'ndan aşağı inen yola yaklaştığı sırada, öğrencilerinden oluşan kalabalığın tümü, görmüş oldukları bütün mucizelerden ötürü, sevinç içinde yüksek sesle Tanrı'yı övmeye başladılar.
38 saying, Blessed be the king that cometh in the name of the Lord: peace in heaven, and glory in the highest!
“Rab'bin adıyla gelen Kral'a övgüler olsun! Gökte esenlik, en yücelerde yücelik olsun!” diyorlardı.
39 And some of the pharisees from among the multitude said to Him, Master, rebuke thy disciples.
Kalabalığın içinden bazı Ferisiler O'na, “Öğretmen, öğrencilerini sustur!” dediler.
40 And He answered them, I tell you, that if these were silent, the very stones would cry out.
İsa, “Size şunu söyleyeyim, bunlar susacak olsa, taşlar bağıracaktır!” diye karşılık verdi.
41 And as He drew near, beholding the city, He wept over it,
İsa Yeruşalim'e yaklaşıp kenti görünce ağladı.
42 saying, If thou hadst known, even thou, at lest in this thy day, the things relating to thy peace--- but now they are hid from thine eyes.
“Keşke bugün sen de esenliğe giden yolu bilseydin” dedi. “Ama şimdilik bu senin gözlerinden gizlendi.
43 For the days shall come upon thee, that thine enemies shall cast up a trench about thee, and surround thee, and keep thee in on every side,
Senin için öyle günler gelecek ki, düşmanların seni setlerle çevirecek, kuşatıp her yandan sıkıştıracaklar.
44 and shall lay thee to the ground, and thy children within thee; and they shall not leave in thee one stone upon another: because thou didst not regard the time of thy visitation.
Seni de, bağrındaki çocukları da yere çalacaklar. Sende taş üstünde taş bırakmayacaklar. Çünkü Tanrı'nın senin yardımına geldiği zamanı farketmedin.”
45 And He went into the temple, and cast out those that were buying and selling in it,
Sonra İsa tapınağın avlusuna girerek satıcıları dışarı kovmaya başladı.
46 saying unto them, It is written, "my house is the house of prayer: but ye have made it a den of thieves."
Onlara, “‘Evim dua evi olacak’ diye yazılmıştır. Ama siz onu haydut inine çevirdiniz” dedi.
47 And He was teaching daily in the temple: but the chief priests and the scribes and the rulers of the people sought to destroy Him;
İsa her gün tapınakta öğretiyordu. Başkâhinler, din bilginleri ve halkın ileri gelenleri ise O'nu yok etmek istiyor, ama bunu nasıl yapacaklarını bilemiyorlardı. Çünkü bütün halk O'nu can kulağıyla dinliyordu.
48 and could not find how to effect it: for all the people were attentive to hear Him.
