Psalmaro 109

1 Al la ĥorestro. Psalmo de David. Ho Dio, mia gloro, ne silentu.

En Psalm Davids, till att föresjunga. Gud, mitt lof, tig icke;

2 Ĉar buŝon malvirtan kaj buŝon malican ili malfermis kontraŭ mi, Ili parolas kun mi per mensogema lango.

Ty de hafva upplåtit sin ogudaktiga och falska mun emot mig, och tala emot mig med falska tungor.

3 Per vortoj de malamo ili min ĉirkaŭis, Kaj ili militas kontraŭ mi sen mia kulpo.

Och de tala hätskeliga emot mig allestäds, och strida emot mig utan sak.

4 Por mia amo ili min malamas; Sed mi preĝas.

Derföre, att jag älskar dem, äro de emot mig; men jag beder.

5 Ili pagas al mi malbonon por bono Kaj malamon por mia amo.

De bevisa mig ondt för godt, och hat för min kärlek.

6 Metu malvirtulon super lin; Kaj kontraŭulo stariĝu ĉe lia dekstra mano.

Sätt ogudaktiga öfver honom, och Satan stånde på hans högra hand.

7 Kiam li estos juĝata, li eliru kulpa; Kaj lia preĝo estu peko.

Den som sig af honom lära låter, hans lefverne vare ogudaktigt, och hans bön vare synd.

8 Liaj tagoj estu malmultaj; Lian oficon ricevu alia.

Varde hans dagar få, och hans ämbete tage en annar.

9 Liaj infanoj estu orfoj, Kaj lia edzino estu vidvino.

Varde hans barn faderlös, och hans hustru enka.

10 Liaj infanoj vagadu, Kaj ili petu kaj serĉu apud siaj ruinoj.

Hans barn gånge husvill och tigge, och söke, såsom de der förderfvade äro.

11 Kreditoro forprenu ĉion, kion li havas; Kaj fremduloj disrabu lian laboron.

De ockrare utsuge allt det han hafver, och de främmande bortröfve hans gods.

12 Neniu faru al li ion bonan; Kaj ne troviĝu kompatanto por liaj orfoj.

Och ingen bevise honom godt, och ingen förbarme sig öfver hans faderlösa.

13 Lia idaro estu kondamnita al ekstermo; En la dua generacio elviŝiĝu ilia nomo.

Hans efterkommande varde utrotade; deras namn varde i androm led utplånad.

14 La malbonago de liaj patroj rememoriĝu al la Eternulo, Kaj la peko de lia patrino ne elviŝiĝu.

På hans fäders missgerning varde tänkt för Herranom, och hans moders synd varde intet utplånad.

15 Ili estu ĉiam antaŭ la Eternulo, Kaj Li ekstermu la memoron pri ili de sur la tero.

Herren låte dem aldrig komma utu sin ögnasyn, och deras åminnelse varde utrotad på jordene;

16 Pro tio, ke li ne memoris fari bonfarojn, Kaj ke li persekutis mizerulon kaj malriĉulon kaj korsuferanton, Por lin mortigi.

Derföre att han så platt ingen barmhertighet hade; utan förföljde den elända och fattiga, och den bedröfvada, till att dräpa honom.

17 Li amis malbenon, kaj ĝi venis sur lin; Li ne volis benon, kaj ĝi malproksimiĝis de li.

Och han ville hafva förbannelse, den skall ock komma honom; han ville icke välsignelse, så skall hon ock vara långt ifrå honom.

18 Li metis sur sin malbenon, kiel veston; Kaj ĝi penetris en lian internon, kiel akvo, Kaj en liajn ostojn, kiel oleo.

Och han drog förbannelse uppå sig, såsom sina skjorto; och hon är ingången i hans inelfver, såsom vatten, och såsom olja uti hans ben.

19 Ĝi estu por li kiel vesto, per kiu li sin kovras, Kaj kiel zono, kiun li ĉiam portas ĉirkaŭ si.

Hon varde honom såsom en klädnad, den han uppå sig hafver, och såsom ett bälte, der han allestädes omgjordar sig med.

20 Tia estas de la Eternulo la agado kontraŭ miaj kontraŭuloj, Kaj kontraŭ tiuj, kiuj parolas malbonon kontraŭ mia animo.

Alltså ske dem af Herranom, som mig emot äro, och tala ondt emot mina själ.

21 Kaj Vi, ho Eternulo, mia Sinjoro, agu kun mi pro Via nomo; Ĉar bona estas Via favorkoreco, savu min.

Men du, Herre, Herre, var du med mig för ditt Namns skull; ty din nåd är min tröst, fräls mig.

22 Ĉar mi estas malriĉulo kaj mizerulo, Kaj mia koro estas rompita en mia interno.

Ty jag är fattig och elände; mitt hjerta är bedröfvadt i mig.

23 Kiel ombro longiĝanta mi malaperas; Oni forskuas min kiel akridon.

Jag går bort såsom en skugge, den fördrifven varder, och varder förjagad såsom gräshoppor.

24 Miaj genuoj senfortiĝis de fastado, Kaj mia karno perdis la grason.

Min knä äro svage af fasto, och mitt kött är magert, och hafver ingen fetma.

25 Kaj mi fariĝis mokataĵo por ili; Kiam ili vidas min, ili balancas sian kapon.

Och jag måste vara deras begabberi; när de se mig, rista de sitt hufvud.

26 Helpu min, ho Eternulo, mia Dio; Savu min laŭ Via boneco.

Gör mig bistånd, Herre, min Gud; hjelp mig efter dina nåd;

27 Kaj oni sciu, ke tio estas Via mano; Ke Vi, ho Eternulo, tion faris.

Att de måga förnimma, att det är din hand; att du, Herre, detta gör.

28 Ili malbenas, sed Vi benu; Ili leviĝis, sed ili estos hontigitaj, kaj Via sklavo ĝojos.

Förbanna de, så välsigna du; sätta de sig emot mig, så varde de till skam; men din tjenare glädje sig.

29 Miaj kontraŭuloj kovriĝu per malhonoro, Kaj ili envolviĝu en sian honton kiel en veston.

Mine motståndare varde med försmädelse beklädde, och varde med sine skam öfvertäckte, såsom med en kjortel.

30 Mi forte gloros la Eternulon per mia buŝo, Kaj meze de multaj homoj mi Lin laŭdos.

Jag vill mycket tacka Herranom med min mun, och lofva honom ibland många.

31 Ĉar Li staras ĉe la dekstra flanko de malriĉulo, Por savi lin de tiuj, kiuj juĝas lian animon.

Ty han står dem fattiga på högra handene, att han skall hjelpa honom ifrå dem som hans lif fördöma.