Job 16

1 Darauf erwidert Job und spricht:

Job antwoordde, en sprak:

2 "Desgleichen hörte ich schon viel; ihr alle seid mir leidige Tröster.

Zulke beweringen heb ik nu al meer dan genoeg gehoord; Gij zijt allemaal onuitstaanbare troosters!

3 Sind zweckvoll windige Worte? Oder, was zwingt dich, daß du Rede stehst?

Komt er dan nooit een eind aan die bluf, Wat prikkelt u toch, om te praten?

4 Wie ihr, so könnte ich auch reden, wärt ihr an meiner Stelle. Ich übertrumpfte euch durch Worte, und schüttelte bloß mit dem Kopfe über euch.

Ik zou juist eender als gij kunnen spreken, Waart gij in mijn plaats; Mooie woorden tegen u kunnen zeggen, Het hoofd over u kunnen schudden;

5 Mit meinem Munde tröstete ich euch, doch Mitleid hielte meine Lippen an.

U met de mond kunnen troosten, En met de lippen beklagen.

6 Wenn aber ich jetzt rede, so wird mein Schmerz doch nicht gelindert. Und unterlaß ich es, was nur verliere ich?

Als ik spreek, wordt mijn leed er niet door verminderd; Maar wat komt er van mij, als ik zwijg?

7 So hat man also mich besiegt. Du hast mir das verwirrt, was für mich zeugt,

De kwaadwillige zou mij aanstonds weerloos maken En heel zijn bent greep mij aan;

8 hast wehrlos mich gemacht. - Zum Kläger ward er mir und trat mir gegenüber; er sagte mir ins Angesicht, ich löge.

Mijn lasteraar zou tegen mij getuigen, Tegen mij optreden, mij aanklagen;

9 Er rümpft die Nase und befeindet mich und knirscht mit seinen Zähnen wider mich, und als mein Feind rollt er die Augen gegen mich.

Zijn toorn verscheurt en bestookt mij, Hij knerst de tanden tegen mij! Mijn tegenstanders zouden mij met hun ogen doorboren,

10 Sie sperren gegen mich den Mund weit auf und schlagen mich gar schmählich auf die Wangen; dabei ergänzen sie sich gegenseitig wider mich.

Hun monden tegen mij opensperren, Smadelijk mij op de wangen slaan, Als één man tegen mij optrekken!

11 Dem Bösewicht gibt Gott mich preis; durch Frevler Hände macht er meine Wunde aufbrechen.

Want God levert mij aan deugnieten over, En werpt mij in de handen der bozen;

12 Ich lebte ruhig. Da kam im Sturm er gegen mich, ergriff mich an dem Nacken, warf mich hin und machte mich für sich zur Zielscheibe.

Ik leefde in vrede: Hij heeft me gebroken, Bij de nek gegrepen en neergesmakt; Hij heeft mij tot zijn doelwit gemaakt,

13 Die Pfeile schwirren um mich her. Er spaltet meine Nieren schonungslos und schüttet meine Galle auf den Boden.

Zijn pijlen snorren om mij heen; Meedogenloos doorboort Hij mijn nieren, En stort mijn gal over de bodem uit.

14 Er bricht mir Bresche ein um Bresche und rennt gleich einem Kriegsheld wider mich.

Hij schiet mij de ene bres na de andere, Als een krijgsheld stormt Hij op mij los;

15 Da habe ich das Trauerkleid mir angenäht und in den Staub mein Horn gebohrt.

Ik heb een rouwkleed over mijn huid genaaid, Mijn hoorn in het stof laten zakken;

16 Vom Weinen rot ist mein Gesicht, und meine Augen sind umflort.

Mijn gelaat is rood van het wenen, En over mijn wimpers ligt de schaduw des doods.

17 Und doch war schuldlos meine Hand, aufrichtig immer mein Gebet.

Maar omdat er geen geweld aan mijn handen kleeft, Klinkt mijn rein gebed naar omhoog:

18 Du, Erde, decke nicht mein Blut, und meinem Klageruf sei keine Schranke!

Aarde, houd mijn bloed niet bedekt En smoor mijn jammerklacht niet!

19 Im Himmel gibt's für mich noch Zeugen und Eideshelfer in den Höhen.

Maar nog leeft mijn Getuige in de hemel, Mijn pleitbezorger in den hoge!

20 Fürsprecher sind mir meine Sitten. Mein Auge weint zu Gott,

Mijn jammeren dringt door tot God, Mijn oog stort tranen voor zijn aanschijn.

21 daß er dem Manne Recht verschaffe gegen Gott, so, wie man's bei den Menschen macht und seinesgleichen.

O, mocht er een scheidsrechter zijn tussen den mens en God, Als tussen den mens en zijn naaste!

22 Denn wenig Jahre noch, dann walle ich auf einem Pfade ohne Wiederkehr."

Want luttel zijn de jaren, die mij nog resten, Eer ik de weg bewandel, waarlangs men niet terugkeert.