Job 39

1 Weißt du die Zeit, da die Felsgemsen werfen? Beobachtest du der Hirschkühe Kreißen?

Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;

2 Zählst du die Monde, die sie trächtig gehen, und weißt du die Zeit, wann sie gebären?

Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?

3 Sie kauern nieder, lassen ihre Jungen durchbrechen, werden rasch ihrer Wehen ledig.

Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;

4 Ihre Jungen erstarken, wachsen auf im Freien, laufen fort und kehren nicht wieder zurück.

Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!

5 Wer hat den Wildesel frei gelassen und wer des Wildfangs Bande gelöst,

Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,

6 dem ich die Wüste zur Behausung gab und die Salzsteppe zur Wohnung?

Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;

7 Er lacht des Getöses der Stadt; das Lärmen des Treibers hört er nicht.

Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;

8 Was er auf den Bergen erspäht, ist seine Weide, und allem Grünen spürt er nach.

Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.

9 Wird dir der Wildochs willig dienen oder wird er an deiner Krippe übernachten?

Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;

10 Vermagst du den Wildochsen mit dem Leitseil an die Furche zu fesseln oder wird er dir folgend die Thalgründe ackern?

Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?

11 Verlässest du dich auf ihn, weil seine Kraft so groß, und überlässest du ihm deinen Ernteertrag?

Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;

12 Traust du ihm zu, daß er deine Saat einbringe und auf deine Tenne sammle?

Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?

13 Der Straußenhenne Fittich schlägt lustig; ist's fromme Schwinge und Feder?

Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,

14 Nein! sie überläßt der Erde ihre Eier und brütet sie am Boden aus

Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.

15 und vergißt, daß ein Fuß sie zerdrücken und das Wild der Steppe sie zertreten kann.

Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;

16 Sie ist hart gegen ihre Jungen, als gehörten sie ihr nicht; ob umsonst ihre Mühe, das ängstigt sie nicht.

Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:

17 Denn Gott hat ihr Klugheit versagt und keinen Anteil an Verstand gegeben.

Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.

18 Zur Zeit, da sie sich emporpeitscht, verlacht sie das Roß und seinen Reiter.

Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!

19 Giebst du dem Rosse Heldenkraft? Bekleidest du seinen Hals mit flatternder Mähne?

Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;

20 Machst du es springen wie die Heuschrecke? Sein prächtiges Schnauben, wie furchtbar!

Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?

21 Es scharrt im Thalgrund und freut sich der Kraft, zieht aus entgegen dem Harnisch.

Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;

22 Es lacht der Furcht und erschrickt nicht und macht nicht kehrt vor dem Schwert.

Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.

23 Auf ihm klirrt der Köcher, der blitzende Speer und die Lanze,

Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;

24 Mit Toben und Ungestüm schlürft es den Boden und hält nicht Stand, wenn die Trompete tönt.

Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.

25 So oft die Trompete tönt, ruft es: Hui! und wittert den Streit von ferne, der Anführer donnernden Ruf und das Schlachtgeschrei.

Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!

26 Hebt der Habicht kraft deiner Einsicht die Schwingen, breitet seine Fittiche aus nach Süden hin?

Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?

27 Oder fliegt auf dein Geheiß der Adler so hoch und baut sein Nest in der Höhe?

Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?

28 Auf dem Felsen wohnt und horstet er, auf des Felsen Zacke und Hochwacht.

Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;

29 Von dort erspäht er den Fraß; in weite Ferne blicken seine Augen.

Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.

30 Und seine Jungen schlürfen Blut, und wo Erschlagene sind, da ist er.

Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!