Job 39

1 Weißt du die Zeit, wann die Gemsen auf den Felsen gebären? oder hast du gemerkt, wann die Hinden schwanger gehen?

Weet gij den tijd van het baren der steengeiten? Hebt gij waargenomen den arbeid der hinden?

2 Hast du gezählt ihre Monden, wann sie voll werden? oder weißt du die Zeit, wann sie gebären?

Zult gij de maanden tellen, die zij vervullen, en weet gij den tijd van haar baren?

3 Sie beugen sich, lassen los ihre Jungen und werden los ihre Wehen.

Als zij zich krommen, haar jongen met versplijting voortbrengen, haar smarten uitwerpen?

4 Ihre Jungen werden feist und groß im Freien und gehen aus und kommen nicht wieder zu ihnen.

Haar jongen worden kloek, worden groot door het koren; zij gaan uit, en keren niet weder tot dezelve.

5 Wer hat den Wildesel so frei lassen gehen, wer hat die Bande des Flüchtigen gelöst,

Wie heeft den woudezel vrij henengezonden, en wie heeft de banden des wilden ezels gelost?

6 dem ich die Einöde zum Hause gegeben habe und die Wüste zur Wohnung?

Dien Ik de wildernis tot zijn huis besteld heb, en het ziltige tot zijn woningen.

7 Er verlacht das Getümmel der Stadt; das Pochen des Treibers hört er nicht.

Hij belacht het gewoel der stad; het menigerlei getier des drijvers hoort hij niet.

8 Er schaut nach den Bergen, da seine Weide ist, und sucht, wo es grün ist.

Dat hij uitspeurt op de bergen, is zijn weide; en hij zoekt allerlei groensel na.

9 Meinst du das Einhorn werde dir dienen und werde bleiben an deiner Krippe?

Zal de eenhoorn u willen dienen? Zal hij vernachten aan uw kribbe?

10 Kannst du ihm dein Seil anknüpfen, die Furchen zu machen, daß es hinter dir brache in Tälern?

Zult gij den eenhoorn met zijn touw aan de voren binden? Zal hij de laagten achter u eggen?

11 Magst du dich auf das Tier verlassen, daß es so stark ist, und wirst es dir lassen arbeiten?

Zult gij op hem vertrouwen, omdat zijn kracht groot is, en zult gij uw arbeid op hem laten?

12 Magst du ihm trauen, daß es deinen Samen dir wiederbringe und in deine Scheune sammle?

Zult gij hem geloven, dat hij uw zaad zal wederbrengen, en vergaderen tot uw dorsvloer?

13 Der Fittich des Straußes hebt sich fröhlich. Dem frommen Storch gleicht er an Flügeln und Federn.

Zijn van u de verheugelijke vleugelen der pauwen? Of de vederen des ooievaars, en des struisvogels?

14 Doch läßt er seine Eier auf der Erde und läßt sie die heiße Erde ausbrüten.

Dat zij haar eieren in de aarde laat, en in het stof die verwarmt.

15 Er vergißt, daß sie möchten zertreten werden und ein wildes Tier sie zerbreche.

En vergeet, dat de voet die drukken kan, en de dieren des velds die vertrappen kunnen?

16 Er wird so hart gegen seine Jungen, als wären sie nicht sein, achtet's nicht, daß er umsonst arbeitet.

Zij verhardt zich tegen haar jongen, alsof zij de hare niet waren; haar arbeid is te vergeefs, omdat zij zonder vreze is.

17 Denn Gott hat ihm die Weisheit genommen und hat ihm keinen Verstand zugeteilt.

Want God heeft haar van wijsheid ontbloot, en heeft haar des verstands niet medegedeeld.

18 Zu der Zeit, da er hoch auffährt, verlacht er beide, Roß und Mann.

Als het tijd is, verheft zij zich in de hoogte; zij belacht het paard en zijn rijder.

19 Kannst du dem Roß Kräfte geben oder seinen Hals zieren mit seiner Mähne?

Zult gij het paard sterkte geven? Kunt gij zijn hals met donder bekleden?

20 Läßt du es aufspringen wie die Heuschrecken? Schrecklich ist sein prächtiges Schnauben.

Zult gij het beroeren als een sprinkhaan? De pracht van zijn gesnuif is een verschrikking.

21 Es stampft auf den Boden und ist freudig mit Kraft und zieht aus, den Geharnischten entgegen.

Het graaft in den grond, en het is vrolijk in zijn kracht; en trekt uit, den geharnaste tegemoet.

22 Es spottet der Furcht und erschrickt nicht und flieht vor dem Schwert nicht,

Het belacht de vreze, en wordt niet ontsteld, en keert niet wederom vanwege het zwaard.

23 wenngleich über ihm klingt der Köcher und glänzen beide, Spieß und Lanze.

Tegen hem ratelt de pijlkoker, het vlammig ijzer des spies en der lans.

24 Es zittert und tobt und scharrt in die Erde und läßt sich nicht halten bei der Drommete Hall.

Met schudding en beroering slokt het de aarde op, en gelooft niet, dat het is het geluid der bazuin.

25 So oft die Drommete klingt, spricht es: Hui! und wittert den Streit von ferne, das Schreien der Fürsten und Jauchzen.

In het volle geklank der bazuin, zegt het: Heah! en ruikt den krijg van verre, den donder der vorsten en het gejuich.

26 Fliegt der Habicht durch deinen Verstand und breitet seine Flügel gegen Mittag?

Vliegt de sperwer door uw verstand, en breidt hij zijn vleugelen uit naar het zuiden?

27 Fliegt der Adler auf deinen Befehl so hoch, daß er sein Nest in der Höhe macht?

Is het naar uw bevel, dat de arend zich omhoog verheft, en dat hij zijn nest in de hoogte maakt?

28 In den Felsen wohnt er und bleibt auf den Zacken der Felsen und auf Berghöhen.

Hij woont en vernacht in de steenrots, op de scherpte der steenrots en der vaste plaats.

29 Von dort schaut er nach der Speise, und seine Augen sehen ferne.

Van daar speurt hij de spijze op; zijn ogen zien van verre af.

30 Seine Jungen saufen Blut, und wo Erschlagene liegen, da ist er.

Ook zuipen zijn jongen bloed; en waar verslagenen zijn, daar is hij.