Lukas 14
1 Und es begab sich, daß er kam in ein Haus eines Obersten der Pharisäer an einem Sabbat, das Brot zu essen; und sie hatten acht auf ihn.
ଅନନ୍ତରଂ ୱିଶ୍ରାମୱାରେ ଯୀଶୌ ପ୍ରଧାନସ୍ୟ ଫିରୂଶିନୋ ଗୃହେ ଭୋକ୍ତୁଂ ଗତୱତି ତେ ତଂ ୱୀକ୍ଷିତୁମ୍ ଆରେଭିରେ|
2 Und siehe, da war ein Mensch vor ihm, der war wassersüchtig.
ତଦା ଜଲୋଦରୀ ତସ୍ୟ ସମ୍ମୁଖେ ସ୍ଥିତଃ|
3 Und Jesus antwortete und sagte zu den Schriftgelehrten und Pharisäern und sprach: Ist's auch recht, am Sabbat zu heilen?
ତତଃ ସ ୱ୍ୟୱସ୍ଥାପକାନ୍ ଫିରୂଶିନଶ୍ଚ ପପ୍ରଚ୍ଛ, ୱିଶ୍ରାମୱାରେ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟଂ କର୍ତ୍ତୱ୍ୟଂ ନ ୱା? ତତସ୍ତେ କିମପି ନ ପ୍ରତ୍ୟୂଚୁଃ|
4 Sie aber schwiegen still. Und er griff ihn an und heilte ihn und ließ ihn gehen.
ତଦା ସ ତଂ ରୋଗିଣଂ ସ୍ୱସ୍ଥଂ କୃତ୍ୱା ୱିସସର୍ଜ;
5 Und antwortete und sprach zu ihnen: Welcher ist unter euch, dem sein Ochse oder Esel in den Brunnen fällt, und der nicht alsbald ihn herauszieht am Sabbattage?
ତାନୁୱାଚ ଚ ଯୁଷ୍ମାକଂ କସ୍ୟଚିଦ୍ ଗର୍ଦ୍ଦଭୋ ୱୃଷଭୋ ୱା ଚେଦ୍ ଗର୍ତ୍ତେ ପତତି ତର୍ହି ୱିଶ୍ରାମୱାରେ ତତ୍କ୍ଷଣଂ ସ କିଂ ତଂ ନୋତ୍ଥାପଯିଷ୍ୟତି?
6 Und sie konnten ihm darauf nicht wieder Antwort geben.
ତତସ୍ତେ କଥାଯା ଏତସ୍ୟାଃ କିମପି ପ୍ରତିୱକ୍ତୁଂ ନ ଶେକୁଃ|
7 Er sagte aber ein Gleichnis zu den Gästen, da er merkte, wie sie erwählten obenan zu sitzen, und sprach zu ihnen:
ଅପରଞ୍ଚ ପ୍ରଧାନସ୍ଥାନମନୋନୀତତ୍ୱକରଣଂ ୱିଲୋକ୍ୟ ସ ନିମନ୍ତ୍ରିତାନ୍ ଏତଦୁପଦେଶକଥାଂ ଜଗାଦ,
8 Wenn du von jemand geladen wirst zur Hochzeit, so setze dich nicht obenan, daß nicht etwa ein Vornehmerer denn du von ihm geladen sei,
ତ୍ୱଂ ୱିୱାହାଦିଭୋଜ୍ୟେଷୁ ନିମନ୍ତ୍ରିତଃ ସନ୍ ପ୍ରଧାନସ୍ଥାନେ ମୋପାୱେକ୍ଷୀଃ| ତ୍ୱତ୍ତୋ ଗୌରୱାନ୍ୱିତନିମନ୍ତ୍ରିତଜନ ଆଯାତେ
9 und dann komme, der dich und ihn geladen hat, und spreche zu dir: Weiche diesem! und du müssest dann mit Scham untenan sitzen.
ନିମନ୍ତ୍ରଯିତାଗତ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟାଯୈତସ୍ମୈ ସ୍ଥାନଂ ଦେହୀତି ୱାକ୍ୟଂ ଚେଦ୍ ୱକ୍ଷ୍ୟତି ତର୍ହି ତ୍ୱଂ ସଙ୍କୁଚିତୋ ଭୂତ୍ୱା ସ୍ଥାନ ଇତରସ୍ମିନ୍ ଉପୱେଷ୍ଟୁମ୍ ଉଦ୍ୟଂସ୍ୟସି|
10 Sondern wenn du geladen wirst, so gehe hin und setze dich untenan, auf daß, wenn da kommt, der dich geladen hat, er spreche zu dir: Freund, rücke hinauf! Dann wirst du Ehre haben vor denen, die mit dir am Tische sitzen.
ଅସ୍ମାତ୍ କାରଣାଦେୱ ତ୍ୱଂ ନିମନ୍ତ୍ରିତୋ ଗତ୍ୱାଽପ୍ରଧାନସ୍ଥାନ ଉପୱିଶ, ତତୋ ନିମନ୍ତ୍ରଯିତାଗତ୍ୟ ୱଦିଷ୍ୟତି, ହେ ବନ୍ଧୋ ପ୍ରୋଚ୍ଚସ୍ଥାନଂ ଗତ୍ୱୋପୱିଶ, ତଥା ସତି ଭୋଜନୋପୱିଷ୍ଟାନାଂ ସକଲାନାଂ ସାକ୍ଷାତ୍ ତ୍ୱଂ ମାନ୍ୟୋ ଭୱିଷ୍ୟସି|
11 Denn wer sich selbst erhöht, der soll erniedrigt werden; und wer sich selbst erniedrigt, der soll erhöht werden.
ଯଃ କଶ୍ଚିତ୍ ସ୍ୱମୁନ୍ନମଯତି ସ ନମଯିଷ୍ୟତେ, କିନ୍ତୁ ଯଃ କଶ୍ଚିତ୍ ସ୍ୱଂ ନମଯତି ସ ଉନ୍ନମଯିଷ୍ୟତେ|
12 Er sprach auch zu dem, der ihn geladen hatte: Wenn du ein Mittags-oder Abendmahl machst, so lade nicht deine Freunde noch deine Brüder noch deine Gefreunden noch deine Nachbarn, die da reich sind, auf daß sie dich nicht etwa wieder laden und dir vergolten werde.
ତଦା ସ ନିମନ୍ତ୍ରଯିତାରଂ ଜନମପି ଜଗାଦ, ମଧ୍ୟାହ୍ନେ ରାତ୍ରୌ ୱା ଭୋଜ୍ୟେ କୃତେ ନିଜବନ୍ଧୁଗଣୋ ୱା ଭ୍ରାତୃଗଣୋ ୱା ଜ୍ଞାତିଗଣୋ ୱା ଧନିଗଣୋ ୱା ସମୀପୱାସିଗଣୋ ୱା ଏତାନ୍ ନ ନିମନ୍ତ୍ରଯ, ତଥା କୃତେ ଚେତ୍ ତେ ତ୍ୱାଂ ନିମନ୍ତ୍ରଯିଷ୍ୟନ୍ତି, ତର୍ହି ପରିଶୋଧୋ ଭୱିଷ୍ୟତି|
13 Sondern wenn du ein Mahl machst, so lade die Armen, die Krüppel, die Lahmen, die Blinden,
କିନ୍ତୁ ଯଦା ଭେଜ୍ୟଂ କରୋଷି ତଦା ଦରିଦ୍ରଶୁଷ୍କକରଖଞ୍ଜାନ୍ଧାନ୍ ନିମନ୍ତ୍ରଯ,
14 so bist du selig; denn sie haben's dir nicht zu vergelten, es wird dir aber vergolten werden in der Auferstehung der Gerechten.
ତତ ଆଶିଷଂ ଲପ୍ସ୍ୟସେ, ତେଷୁ ପରିଶୋଧଂ କର୍ତ୍ତୁମଶକ୍ନୁୱତ୍ସୁ ଶ୍ମଶାନାଦ୍ଧାର୍ମ୍ମିକାନାମୁତ୍ଥାନକାଲେ ତ୍ୱଂ ଫଲାଂ ଲପ୍ସ୍ୟସେ|
15 Da aber solches hörte einer, der mit zu Tische saß, sprach er zu ihm: Selig ist, der das Brot ißt im Reiche Gottes.
ଅନନ୍ତରଂ ତାଂ କଥାଂ ନିଶମ୍ୟ ଭୋଜନୋପୱିଷ୍ଟଃ କଶ୍ଚିତ୍ କଥଯାମାସ, ଯୋ ଜନ ଈଶ୍ୱରସ୍ୟ ରାଜ୍ୟେ ଭୋକ୍ତୁଂ ଲପ୍ସ୍ୟତେ ସଏୱ ଧନ୍ୟଃ|
16 Er aber sprach zu ihm: Es war ein Mensch, der machte ein großes Abendmahl und lud viele dazu.
ତତଃ ସ ଉୱାଚ, କଶ୍ଚିତ୍ ଜନୋ ରାତ୍ରୌ ଭେଜ୍ୟଂ କୃତ୍ୱା ବହୂନ୍ ନିମନ୍ତ୍ରଯାମାସ|
17 Und sandte seinen Knecht aus zur Stunde des Abendmahls, zu sagen den Geladenen: Kommt, denn es ist alles bereit!
ତତୋ ଭୋଜନସମଯେ ନିମନ୍ତ୍ରିତଲୋକାନ୍ ଆହ୍ୱାତୁଂ ଦାସଦ୍ୱାରା କଥଯାମାସ, ଖଦ୍ୟଦ୍ରୱ୍ୟାଣି ସର୍ୱ୍ୱାଣି ସମାସାଦିତାନି ସନ୍ତି, ଯୂଯମାଗଚ୍ଛତ|
18 Und sie fingen an, alle nacheinander, sich zu entschuldigen. Der erste sprach zu ihm: Ich habe einen Acker gekauft und muß hinausgehen und ihn besehen; ich bitte dich, entschuldige mich.
କିନ୍ତୁ ତେ ସର୍ୱ୍ୱ ଏକୈକଂ ଛଲଂ କୃତ୍ୱା କ୍ଷମାଂ ପ୍ରାର୍ଥଯାଞ୍ଚକ୍ରିରେ| ପ୍ରଥମୋ ଜନଃ କଥଯାମାସ, କ୍ଷେତ୍ରମେକଂ କ୍ରୀତୱାନହଂ ତଦେୱ ଦ୍ରଷ୍ଟୁଂ ମଯା ଗନ୍ତୱ୍ୟମ୍, ଅତଏୱ ମାଂ କ୍ଷନ୍ତୁଂ ତଂ ନିୱେଦଯ|
19 Und der andere sprach: Ich habe fünf Joch Ochsen gekauft, und ich gehe jetzt hin, sie zu besehen; ich bitte dich, entschuldige mich.
ଅନ୍ୟୋ ଜନଃ କଥଯାମାସ, ଦଶୱୃଷାନହଂ କ୍ରୀତୱାନ୍ ତାନ୍ ପରୀକ୍ଷିତୁଂ ଯାମି ତସ୍ମାଦେୱ ମାଂ କ୍ଷନ୍ତୁଂ ତଂ ନିୱେଦଯ|
20 Und der dritte sprach: Ich habe ein Weib genommen, darum kann ich nicht kommen.
ଅପରଃ କଥଯାମାସ, ୱ୍ୟୂଢୱାନହଂ ତସ୍ମାତ୍ କାରଣାଦ୍ ଯାତୁଂ ନ ଶକ୍ନୋମି|
21 Und der Knecht kam und sagte das seinem Herrn wieder. Da ward der Hausherr zornig und sprach zu seinem Knechte: Gehe aus schnell auf die Straßen und Gassen der Stadt und führe die Armen und Krüppel und Lahmen und Blinden herein.
ପଶ୍ଚାତ୍ ସ ଦାସୋ ଗତ୍ୱା ନିଜପ୍ରଭୋଃ ସାକ୍ଷାତ୍ ସର୍ୱ୍ୱୱୃତ୍ତାନ୍ତଂ ନିୱେଦଯାମାସ, ତତୋସୌ ଗୃହପତିଃ କୁପିତ୍ୱା ସ୍ୱଦାସଂ ୱ୍ୟାଜହାର, ତ୍ୱଂ ସତ୍ୱରଂ ନଗରସ୍ୟ ସନ୍ନିୱେଶାନ୍ ମାର୍ଗାଂଶ୍ଚ ଗତ୍ୱା ଦରିଦ୍ରଶୁଷ୍କକରଖଞ୍ଜାନ୍ଧାନ୍ ଅତ୍ରାନଯ|
22 Und der Knecht sprach: Herr, es ist geschehen, was du befohlen hast; es ist aber noch Raum da.
ତତୋ ଦାସୋଽୱଦତ୍, ହେ ପ୍ରଭୋ ଭୱତ ଆଜ୍ଞାନୁସାରେଣାକ୍ରିଯତ ତଥାପି ସ୍ଥାନମସ୍ତି|
23 Und der Herr sprach zu dem Knechte: Gehe aus auf die Landstraßen und an die Zäune und nötige sie hereinzukommen, auf das mein Haus voll werde.
ତଦା ପ୍ରଭୁଃ ପୁନ ର୍ଦାସାଯାକଥଯତ୍, ରାଜପଥାନ୍ ୱୃକ୍ଷମୂଲାନି ଚ ଯାତ୍ୱା ମଦୀଯଗୃହପୂରଣାର୍ଥଂ ଲୋକାନାଗନ୍ତୁଂ ପ୍ରୱର୍ତ୍ତଯ|
24 Ich sage euch aber, daß der Männer keiner, die geladen waren mein Abendmahl schmecken wird.
ଅହଂ ଯୁଷ୍ମଭ୍ୟଂ କଥଯାମି, ପୂର୍ୱ୍ୱନିମନ୍ତ୍ରିତାନମେକୋପି ମମାସ୍ୟ ରାତ୍ରିଭୋଜ୍ୟସ୍ୟାସ୍ୱାଦଂ ନ ପ୍ରାପ୍ସ୍ୟତି|
25 Es ging aber viel Volks mit ihm; und er wandte sich und sprach zu ihnen:
ଅନନ୍ତରଂ ବହୁଷୁ ଲୋକେଷୁ ଯୀଶୋଃ ପଶ୍ଚାଦ୍ ୱ୍ରଜିତେଷୁ ସତ୍ସୁ ସ ୱ୍ୟାଘୁଟ୍ୟ ତେଭ୍ୟଃ କଥଯାମାସ,
26 So jemand zu mir kommt und haßt nicht seinen Vater, Mutter, Weib, Kinder, Brüder, Schwestern, auch dazu sein eigen Leben, der kann nicht mein Jünger sein.
ଯଃ କଶ୍ଚିନ୍ ମମ ସମୀପମ୍ ଆଗତ୍ୟ ସ୍ୱସ୍ୟ ମାତା ପିତା ପତ୍ନୀ ସନ୍ତାନା ଭ୍ରାତରୋ ଭଗିମ୍ୟୋ ନିଜପ୍ରାଣାଶ୍ଚ, ଏତେଭ୍ୟଃ ସର୍ୱ୍ୱେଭ୍ୟୋ ମଯ୍ୟଧିକଂ ପ୍ରେମ ନ କରୋତି, ସ ମମ ଶିଷ୍ୟୋ ଭୱିତୁଂ ନ ଶକ୍ଷ୍ୟତି|
27 Und wer nicht sein Kreuz trägt und mir nachfolgt, der kann nicht mein Jünger sein.
ଯଃ କଶ୍ଚିତ୍ ସ୍ୱୀଯଂ କ୍ରୁଶଂ ୱହନ୍ ମମ ପଶ୍ଚାନ୍ନ ଗଚ୍ଛତି, ସୋପି ମମ ଶିଷ୍ୟୋ ଭୱିତୁଂ ନ ଶକ୍ଷ୍ୟତି|
28 Wer ist aber unter euch, der einen Turm bauen will, und sitzt nicht zuvor und überschlägt die Kosten, ob er's habe, hinauszuführen?
ଦୁର୍ଗନିର୍ମ୍ମାଣେ କତିୱ୍ୟଯୋ ଭୱିଷ୍ୟତି, ତଥା ତସ୍ୟ ସମାପ୍ତିକରଣାର୍ଥଂ ସମ୍ପତ୍ତିରସ୍ତି ନ ୱା, ପ୍ରଥମମୁପୱିଶ୍ୟ ଏତନ୍ନ ଗଣଯତି, ଯୁଷ୍ମାକଂ ମଧ୍ୟ ଏତାଦୃଶଃ କୋସ୍ତି?
29 auf daß nicht, wo er Grund gelegt hat und kann's nicht hinausführen, alle, die es sehen, fangen an, sein zu spotten,
ନୋଚେଦ୍ ଭିତ୍ତିଂ କୃତ୍ୱା ଶେଷେ ଯଦି ସମାପଯିତୁଂ ନ ଶକ୍ଷ୍ୟତି,
30 und sagen: Dieser Mensch hob an zu bauen, und kann's nicht hinausführen.
ତର୍ହି ମାନୁଷୋଯଂ ନିଚେତୁମ୍ ଆରଭତ ସମାପଯିତୁଂ ନାଶକ୍ନୋତ୍, ଇତି ୱ୍ୟାହୃତ୍ୟ ସର୍ୱ୍ୱେ ତମୁପହସିଷ୍ୟନ୍ତି|
31 Oder welcher König will sich begeben in einen Streit wider einen andern König und sitzt nicht zuvor und ratschlagt, ob er könne mit zehntausend begegnen dem, der über ihn kommt mit zwanzigtausend?
ଅପରଞ୍ଚ ଭିନ୍ନଭୂପତିନା ସହ ଯୁଦ୍ଧଂ କର୍ତ୍ତୁମ୍ ଉଦ୍ୟମ୍ୟ ଦଶସହସ୍ରାଣି ସୈନ୍ୟାନି ଗୃହୀତ୍ୱା ୱିଂଶତିସହସ୍ରେଃ ସୈନ୍ୟୈଃ ସହିତସ୍ୟ ସମୀପୱାସିନଃ ସମ୍ମୁଖଂ ଯାତୁଂ ଶକ୍ଷ୍ୟାମି ନ ୱେତି ପ୍ରଥମଂ ଉପୱିଶ୍ୟ ନ ୱିଚାରଯତି ଏତାଦୃଶୋ ଭୂମିପତିଃ କଃ?
32 Wo nicht, so schickt er Botschaft, wenn jener noch ferne ist, und bittet um Frieden.
ଯଦି ନ ଶକ୍ନୋତି ତର୍ହି ରିପାୱତିଦୂରେ ତିଷ୍ଠତି ସତି ନିଜଦୂତଂ ପ୍ରେଷ୍ୟ ସନ୍ଧିଂ କର୍ତ୍ତୁଂ ପ୍ରାର୍ଥଯେତ|
33 Also muß auch ein jeglicher unter euch, der nicht absagt allem, was er hat, kann nicht mein Jünger sein.
ତଦ୍ୱଦ୍ ଯୁଷ୍ମାକଂ ମଧ୍ୟେ ଯଃ କଶ୍ଚିନ୍ ମଦର୍ଥଂ ସର୍ୱ୍ୱସ୍ୱଂ ହାତୁଂ ନ ଶକ୍ନୋତି ସ ମମ ଶିଷ୍ୟୋ ଭୱିତୁଂ ନ ଶକ୍ଷ୍ୟତି|
34 Das Salz ist ein gutes Ding; wo aber das Salz dumm wird, womit wird man's würzen?
ଲୱଣମ୍ ଉତ୍ତମମ୍ ଇତି ସତ୍ୟଂ, କିନ୍ତୁ ଯଦି ଲୱଣସ୍ୟ ଲୱଣତ୍ୱମ୍ ଅପଗଚ୍ଛତି ତର୍ହି ତତ୍ କଥଂ ସ୍ୱାଦୁଯୁକ୍ତଂ ଭୱିଷ୍ୟତି?
35 Es ist weder auf das Land noch in den Mist nütze, sondern man wird's wegwerfen. Wer Ohren hat, zu hören, der höre!
ତଦ ଭୂମ୍ୟର୍ଥମ୍ ଆଲୱାଲରାଶ୍ୟର୍ଥମପି ଭଦ୍ରଂ ନ ଭୱତି; ଲୋକାସ୍ତଦ୍ ବହିଃ କ୍ଷିପନ୍ତି| ଯସ୍ୟ ଶ୍ରୋତୁଂ ଶ୍ରୋତ୍ରେ ସ୍ତଃ ସ ଶୃଣୋତୁ|
