Salmi 104
1 Benedici il Signore, anima mia, Signore, mio Dio, quanto sei grande! Rivestito di maestà e di splendore,
Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;
2 avvolto di luce come di un manto. Tu stendi il cielo come una tenda,
Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;
3 costruisci sulle acque la tua dimora, fai delle nubi il tuo carro, cammini sulle ali del vento;
Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;
4 fai dei venti i tuoi messaggeri, delle fiamme guizzanti i tuoi ministri.
Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;
5 Hai fondato la terra sulle sue basi, mai potrà vacillare.
Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.
6 L'oceano l'avvolgeva come un manto, le acque coprivano le montagne.
La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;
7 Alla tua minaccia sono fuggite, al fragore del tuo tuono hanno tremato.
De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.
8 Emergono i monti, scendono le valli al luogo che hai loro assegnato.
Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.
9 Hai posto un limite alle acque: non lo passeranno, non torneranno a coprire la terra.
Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.
10 Fai scaturire le sorgenti nelle valli e scorrono tra i monti;
Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;
11 ne bevono tutte le bestie selvatiche e gli ònagri estinguono la loro sete.
Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.
12 Al di sopra dimorano gli uccelli del cielo, cantano tra le fronde.
Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.
13 Dalle tue alte dimore irrighi i monti, con il frutto delle tue opere sazi la terra.
Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.
14 Fai crescere il fieno per gli armenti e l'erba al servizio dell'uomo, perché tragga alimento dalla terra:
Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.
15 il vino che allieta il cuore dell'uomo; l'olio che fa brillare il suo volto e il pane che sostiene il suo vigore.
Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.
16 Si saziano gli alberi del Signore, i cedri del Libano da lui piantati.
Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;
17 Là gli uccelli fanno il loro nido e la cicogna sui cipressi ha la sua casa.
Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;
18 Per i camosci sono le alte montagne, le rocce sono rifugio per gli iràci.
La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.
19 Per segnare le stagioni hai fatto la luna e il sole che conosce il suo tramonto.
Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.
20 Stendi le tenebre e viene la notte e vagano tutte le bestie della foresta;
Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;
21 ruggiscono i leoncelli in cerca di preda e chiedono a Dio il loro cibo.
La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.
22 Sorge il sole, si ritirano e si accovacciano nelle tane.
Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.
23 Allora l'uomo esce al suo lavoro, per la sua fatica fino a sera.
Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.
24 Quanto sono grandi, Signore, le tue opere! Tutto hai fatto con saggezza, la terra è piena delle tue creature.
Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.
25 Ecco il mare spazioso e vasto: lì guizzano senza numero animali piccoli e grandi.
Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;
26 Lo solcano le navi, il Leviatàn che hai plasmato perché in esso si diverta.
Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.
27 Tutti da te aspettano che tu dia loro il cibo in tempo opportuno.
Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.
28 Tu lo provvedi, essi lo raccolgono, tu apri la mano, si saziano di beni.
Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.
29 Se nascondi il tuo volto, vengono meno, togli loro il respiro, muoiono e ritornano nella loro polvere.
Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.
30 Mandi il tuo spirito, sono creati, e rinnovi la faccia della terra.
Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.
31 La gloria del Signore sia per sempre; gioisca il Signore delle sue opere.
Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.
32 Egli guarda la terra e la fa sussultare, tocca i monti ed essi fumano.
Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.
33 Voglio cantare al Signore finché ho vita, cantare al mio Dio finché esisto.
Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.
34 A lui sia gradito il mio canto; la mia gioia è nel Signore.
Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.
35 Scompaiano i peccatori dalla terra e più non esistano gli empi. Benedici il Signore, anima mia.
Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!
