< Giobbe 14 >

1 L'uomo nato di donna [È] di breve età, e pieno di travagli.
[Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis.
2 Egli esce fuori come un fiore, e poi è reciso; E fugge come l'ombra, e non istà fermo.
Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet.
3 E pur tu apri gli occhi tuoi sopra un tale, E mi fai venire a giudicio teco!
Et dignum ducis super hujuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in judicium?
4 Chi può trarre una cosa monda da una immonda? Niuno.
Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine? nonne tu qui solus es?
5 Poichè i suoi giorni [son] determinati, [E che] il numero de' suoi mesi [è] appo te, [E che] tu [gli] hai posti i suoi termini, I quali egli non può trapassare,
Breves dies hominis sunt: numerus mensium ejus apud te est: constituisti terminos ejus, qui præteriri non poterunt.
6 Rivolgiti d'addosso a lui, sì ch'egli abbia alcuna posa, Infino a tanto che di buona voglia egli fornisca la sua giornata, come un mercenario.
Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies ejus.
7 Perciocchè quantunque un albero sia tagliato, Pur vi è speranza per lui, ch'egli si rinnoverà ancora, E che i suoi rampolli non mancheranno.
Lignum habet spem: si præcisum fuerit, rursum virescit, et rami ejus pullulant.
8 Benchè la sua radice sia invecchiata nella terra, E il suo tronco sia morto nella polvere;
Si senuerit in terra radix ejus, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,
9 Pur nondimeno, tosto ch'egli sentirà l'acqua, rigermoglierà, E produrrà rami come una pianta [novella].
ad odorem aquæ germinabit, et faciet comam, quasi cum primum plantatum est.
10 Ma l'uomo muore, e si fiacca; E [quando] l'uomo è trapassato, ov'[è] egli?
Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus, atque consumptus, ubi, quæso, est?
11 Le acque se ne vanno via dal mare, E i fiumi si seccano, e si asciugano;
Quomodo si recedant aquæ de mari, et fluvius vacuefactus arescat:
12 Così, [quando] l'uomo giace in terra, egli non risorge; Finchè non [vi sieno più] cieli, [i morti] non si risveglieranno, E non si desteranno dal sonno loro.
sic homo, cum dormierit, non resurget: donec atteratur cælum, non evigilabit, nec consurget de somno suo.
13 Oh! nascondessimi tu pur sottera, [Ed] occultassimi, finchè l'ira tua fosse racquetata; [E] ponessimi alcun termine, [dopo il quale] tu ti ricordassi di me! (Sheol h7585)
Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus in quo recorderis mei? (Sheol h7585)
14 Se l'uomo muore, può egli tornare in vita? Aspetterò io tutti i giorni del tempo determinato della mia vita, Finchè mi venga mutamento [di condizione?]
Putasne mortuus homo rursum vivat? cunctis diebus quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea.
15 E che tu [mi] chiami, e che io ti risponda, [E] che tu desideri l'opera delle tue mani?
Vocabis me, et ego respondebo tibi: operi manuum tuarum porriges dexteram.
16 Perciocchè ora tu conti i miei passi, [E] non riserbi [nulla a punir] del mio peccato.
Tu quidem gressus meos dinumerasti: sed parce peccatis meis.
17 I miei misfatti son suggellati in un sacchetto, Tu l'hai cucito sopra le mie iniquità.
Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam.
18 Ma certo, [come] un monte cadendo scoscende, Ed una rupe è divelta dal suo luogo;
Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo:
19 E le acque rodono le pietre, [E] i lor diluvi inondano la polvere dalla terra; Così tu fai perir la speranza dell'uomo.
lapides excavant aquæ, et alluvione paulatim terra consumitur: et hominem ergo similiter perdes.
20 Tu lo sopraffai in eterno, ed egli se ne va; Tu gli fai mutar faccia, e lo mandi via.
Roborasti eum paululum, ut in perpetuum transiret: immutabis faciem ejus, et emittes eum.
21 [Se poi] i suoi figliuoli sono in onore, egli nol sa; [Se] altresì sono abbassati, egli non vi pon mente.
Sive nobiles fuerint filii ejus, sive ignobiles, non intelliget.
22 La sua carne si duole sol di lui, E l'anima sua fa cordoglio sol di lui.
Attamen caro ejus, dum vivet, dolebit, et anima illius super semetipso lugebit.]

< Giobbe 14 >