Giobbe 14

1 L'uomo nato di donna [È] di breve età, e pieno di travagli.

Cilvēks, no sievas dzimis, dzīvo īsu laiku un ir pilns grūtuma.

2 Egli esce fuori come un fiore, e poi è reciso; E fugge come l'ombra, e non istà fermo.

Viņš izaug kā puķe un novīst, viņš bēg kā ēna un nepastāv.

3 E pur tu apri gli occhi tuoi sopra un tale, E mi fai venire a giudicio teco!

Un par tādu Tu atveri savas acis un vedi mani Tavas tiesas priekšā.

4 Chi può trarre una cosa monda da una immonda? Niuno.

Kas dos šķīstu no nešķīstiem? Nav neviena.

5 Poichè i suoi giorni [son] determinati, [E che] il numero de' suoi mesi [è] appo te, [E che] tu [gli] hai posti i suoi termini, I quali egli non può trapassare,

Viņa dienas jau ir nospriestas, viņa mēnešu pulks stāv pie Tevis, Tu tam esi licis robežu, to viņš nepārkāps.

6 Rivolgiti d'addosso a lui, sì ch'egli abbia alcuna posa, Infino a tanto che di buona voglia egli fornisca la sua giornata, come un mercenario.

Griez nost Savas acis no tā, ka atpūšās, ka tas priecājās kā algādzis, savu dienu nobeidzis.

7 Perciocchè quantunque un albero sia tagliato, Pur vi è speranza per lui, ch'egli si rinnoverà ancora, E che i suoi rampolli non mancheranno.

Jo kokam, kad top nocirsts, ir cerība, ka atkal atjaunosies, un viņa atvases nemitās.

8 Benchè la sua radice sia invecchiata nella terra, E il suo tronco sia morto nella polvere;

Jebšu viņa sakne zemē kļūst paveca, un viņa celms pīšļos mirst,

9 Pur nondimeno, tosto ch'egli sentirà l'acqua, rigermoglierà, E produrrà rami come una pianta [novella].

Taču no ūdens smaržas viņš atkal izplaukst un dabū zarus kā iedēstīts.

10 Ma l'uomo muore, e si fiacca; E [quando] l'uomo è trapassato, ov'[è] egli?

Bet vīrs mirst, un ir pagalam, cilvēks izlaiž dvēseli, - un kur nu ir?

11 Le acque se ne vanno via dal mare, E i fiumi si seccano, e si asciugano;

Ūdeņi iztek no ezera, un upe izsīkst un izžūst.

12 Così, [quando] l'uomo giace in terra, egli non risorge; Finchè non [vi sieno più] cieli, [i morti] non si risveglieranno, E non si desteranno dal sonno loro.

Tāpat cilvēks apgūlās un necēlās vairs; kamēr debesis zūd, tie neuzmodīsies, un netaps traucēti no sava miega.

13 Oh! nascondessimi tu pur sottera, [Ed] occultassimi, finchè l'ira tua fosse racquetata; [E] ponessimi alcun termine, [dopo il quale] tu ti ricordassi di me! (Sheol h7585)

Ak, kaut Tu mani apslēptu kapā un mani apsegtu, kamēr Tava dusmība novērstos; kaut Tu man galu nolemtu un tad mani pieminētu! (Sheol h7585)

14 Se l'uomo muore, può egli tornare in vita? Aspetterò io tutti i giorni del tempo determinato della mia vita, Finchè mi venga mutamento [di condizione?]

Kad vīrs mirst, vai tas atkal dzīvos? Es gaidītu visu savu kalpošanas laiku, kamēr nāktu mana atsvabināšana.

15 E che tu [mi] chiami, e che io ti risponda, [E] che tu desideri l'opera delle tue mani?

Tu sauktu un es Tev atbildētu; Tu ilgotos pēc Sava roku darba.

16 Perciocchè ora tu conti i miei passi, [E] non riserbi [nulla a punir] del mio peccato.

Bet nu Tu skaiti manus soļus un neapstājies manu grēku dēļ.

17 I miei misfatti son suggellati in un sacchetto, Tu l'hai cucito sopra le mie iniquità.

Mana pārkāpšana ir noglabāta un apzieģelēta, un Tu pielieci vēl klāt pie mana nozieguma.

18 Ma certo, [come] un monte cadendo scoscende, Ed una rupe è divelta dal suo luogo;

Tiešām, kalns sagrūst, kad tas krīt, un klints aizceļas no savas vietas.

19 E le acque rodono le pietre, [E] i lor diluvi inondano la polvere dalla terra; Così tu fai perir la speranza dell'uomo.

Ūdens izgrauž akmeņus, un viņa plūdi aizpludina zemes pīšļus, un cilvēka cerībai Tu lieci zust.

20 Tu lo sopraffai in eterno, ed egli se ne va; Tu gli fai mutar faccia, e lo mandi via.

Tu viņu pārvari pavisam un viņš aiziet; Tu pārvērti viņa ģīmi, un tā Tu viņu aizdzeni.

21 [Se poi] i suoi figliuoli sono in onore, egli nol sa; [Se] altresì sono abbassati, egli non vi pon mente.

Vai viņa bērni tiek godā, viņš to nezin, vai tie ir trūkumā, ir to viņš no tiem nesamana.

22 La sua carne si duole sol di lui, E l'anima sua fa cordoglio sol di lui.

Viņa paša miesās ir sāpes, un viņa paša dvēselei jāžēlojās.