Giobbe 29

1 Giobbe riprese il suo discorso e disse:

Muling nagsalita si Job at sinabi,

2 “Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,

“O, na ako ay parang noong mga nakalipas na mga buwan nang pinapangalagaan ako ng Diyos,

3 quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!

nang lumiwanag ang kaniyang ilawan sa aking ulo, at nang lumakad ako sa kadilimang ginagabayan ng kaniyang liwanag.

4 Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,

O, kung katulad lang sana ako noong nasa kahinugan pa ng aking mga araw nang ang pagkakaibigan ng Diyos ay nasa aking tolda,

5 quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;

nang kapiling ko pa ang Makapangyarihan, at ang aking mga anak ay nakapaligid sa akin,

6 quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!

nang ang aking landas ay umaapaw sa gatas, at ibinubuhos sa akin ng bato ang mga batis ng langis!

7 Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,

Nang lumabas ako patungo sa tarangkahan ng lungsod, nang naupo ako sa aking lugar sa plasa,

8 i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;

natanaw ako ng mga kabataang lalaki at pinanatili ang kanilang distansya mula sa akin bilang tanda ng paggalang, at ang mga matatanda ay tumindig at tumayo para sa akin.

9 i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;

Dati ay itinitigil ng mga prinsipe ang kanilang usapan kapag dumadating ako; tinatakpan nila ng kanilang kamay ang kanilang mga bibig.

10 la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.

Tumahimik ang mga boses ng mga maharlilka, at kumapit ang kanilang dila sa bubong ng kanilang mga bibig.

11 L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,

Dahil matapos akong marinig ng kanilang mga tainga, pagpapalain nila ako; matapos akong makita ng kanilang mga mata, nagpapatotoo sila at sumasang-ayon sa akin

12 perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.

dahil dati ay sinasagip ko ang taong mahirap na sumisigaw, pati na ang lahat ng mga walang ama, na walang sinumang tutulong sa kaniya.

13 Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.

Ang pagpapala ng taong malapit nang masawi ay dumarating sa akin; dinulot kong kumanta ang puso ng biyuda dahil sa kagalakan.

14 La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.

Sinuot ko ang katuwiran, at dinamitan ako nito; ang katarungan ko ay tulad ng isang kasuotan at isang turban.

15 Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;

Naging mga mata ako ng mga bulag; naging mga paa ako ng mga pilay.

16 ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.

Naging isang ama ako ng mga nangangailangan; sinusuri ko ang kaso kahit na ng isang hindi ko kilala.

17 Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.

Binasag ko ang mga panga ng masama; hinalbot ko ang biktima mula sa pagitan ng kaniyang mga ngipin.

18 E dicevo: “Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;

Pagkatapos sinabi ko, “Mamamatay ako sa aking pugad; pararamihin ko ang aking mga araw tulad ng mga butil ng buhangin.

19 le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;

Umaabot ang aking mga ugat sa mga tubig, at nasa mga sanga ko ang hamog buong gabi.

20 la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano”.

Ang parangal sa akin ay laging sariwa, at ang pana ng aking kalakasan ay laging bago sa aking kamay;

21 Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.

Sa akin nakinig ang mga tao; hinintay nila ako; nanatili silang tahimik para marinig ang aking payo.

22 Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.

Matapos kong sabihin ang aking mga salita, hindi na sila muling nagsalita; ang aking pananalita ay pumatak sa kanila tulad ng tubig.

23 E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.

Lagi nila akong hinihintay na parang paghintay nila sa ulan; ibinuka nila nang malaki ang kanilang bibig para inumin ang aking mga salita, gaya ng ginagawa nila para sa ulan sa panahon ng tag-araw.

24 Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.

Ngumiti ako sa kanila nang hindi nila ito inasahan; hindi nila tinanggihan ang liwanag ng aking mukha.

25 Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.

Pinili ko ang kanilang landas at umupo bilang kanilang hepe; namuhay akong tulad ng isang hari sa kaniyang hukbo, tulad ng isang umaaliw sa mga taong nagdadalamhati sa isang libing.