< 詩篇 127 >

1 ヱホバ家をたてたまふにあらずば 建るものの勤勞はむなしく ヱホバ城をまもりたまふにあらずば衛士のさめをるは徒勞なり
Insa-a hi Pakai apan louleh, asahon mohseh’a asah’u ahi. Khopi ngah’a hi Pakai ajao louleh, khongah ho pannabei a hahkhovah ahiuve.
2 なんぢら早くおき遅くいねて辛苦の糧をくらふはむなしきなり 斯てヱホバその愛しみたまふものに寝をあたへたまふ
Jingkah matah’a nakipat uva jankhang gei a nehding an holna a na natoh’u pan nabei ahi, ajeh chu Pakai in angailut achate hi a-ihmut sunguva hi ijakai agontohpeh ahibouve.
3 みよ子輩はヱホバのあたへたまふ嗣業にして 胎の實はその報のたまものなり
Veuvin, chatehi Pakaija kon a gou ahin, naobu sunga kona aga kimu jonghi kipa thilpeh ahi.
4 年壯きころほひの子はますらをの手にある矢のごとし
Khangdon laiya cha kineiho hi galsatpan akhutna thalchangho akichoi tobang ahi.
5 矢のみちたる箙をもつ人はさいはひなり かれら門にありて仇とものいふとき恥ることあらじ
Thalchang abom dimsetna kipohpa anunnom ahi. Amachu agalmite toh thutanna munna akimuto teng gallel hilouhel ding ahi.

< 詩篇 127 >