< Job 7 >

1 Militia est vita hominis super terram: et sicut dies mercenarii, dies eius.
¿No es el destino del hombre en la tierra una lucha? ¿No son sus días como los de un jornalero,
2 Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius præstolatur finem operis sui:
Como el esclavo que anhela la sombra o como un jornalero que espera su pago?
3 Sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.
Así yo heredé meses sin provecho y me fueron asignadas noches de aflicción.
4 Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.
Cuando estoy acostado digo: ¿Cuándo me levantaré? Y la noche se alarga, y me lleno de inquietudes hasta el alba.
5 Induta est caro mea putredine et sordibus pulveris, cutis mea aruit, et contracta est.
Mi carne está cubierta de gusanos y de costras de polvo. Mi piel se agrieta y supura.
6 Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.
Mis días se me van más veloces que la lanzadera y se me acaban sin esperanza.
7 Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.
Acuérdate que mi vida es un soplo. Mis ojos no volverán a ver el bien.
8 Nec aspiciet me visus hominis: oculi tui in me, et non subsistam.
El ojo del que me ve ya no me verán. Tus ojos se fijarán en mí, pero no existiré.
9 Sicut consumitur nubes, et pertransit: sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)
Como la nube se deshace y se va, así el que baja al Seol no subirá. (Sheol h7585)
10 Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus eius.
No regresa a su vivienda y ya no lo reconoce su lugar.
11 Quapropter et ego non parcam ori meo, loquar in tribulatione spiritus mei: confabulabor cum amaritudine animæ meæ.
Por tanto, no refrenaré mi boca. Hablaré en la angustia de mi espíritu. Me quejaré en la amargura de mi alma.
12 Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?
¿Soy yo el mar o el monstruo marino para que asignes guardia sobre mí?
13 Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:
Si digo: Me consolará mi lecho, mi cama aliviará mi queja,
14 Terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.
entonces me aterras con sueños y me turbas con visiones.
15 Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.
De manera que mi alma prefiere la asfixia, la muerte más bien que mis huesos.
16 Desperavi, nequaquam ultra iam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.
Repugno la vida. No voy a vivir para siempre. Déjame, mis días son vanidad.
17 Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?
¿Qué es el hombre para que lo engrandezcas, para que te preocupes por él,
18 Visitas eum diluculo, et subito probas illum:
para que lo examines cada mañana y lo pruebes en todo momento?
19 Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?
¿Hasta cuándo no apartarás tu mirada de mí, ni me soltarás para que trague saliva?
20 Peccavi, quid faciam tibi o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?
Si pequé, ¿cuál [daño] te hago a Ti, oh Guardián de los hombres? ¿Por qué me pones como blanco tuyo hasta convertirme en una carga para mí mismo?
21 Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce, nunc in pulvere dormiam: et si mane me quæsieris, non subsistam.
¿Por qué no quitas mi rebelión y perdonas mi iniquidad? Porque ahora me acostaré en el polvo. Tú me buscarás, pero no estaré.

< Job 7 >