Hopa 41
1 E taea ranei a Rewiatana te kukume mai e koe ki te matau? te pehi ranei i tona arero ki te aho?
Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
2 E whakanohoia ranei e koe he aho ki tona ihu? E pokaia ranei e koe tona kauae ki te matau?
Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
3 E maha ranei ana inoi ki a koe? E korero ngawari ranei ia ki a koe?
Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
4 E whakarite kawenata ranei ia ki a koe? e riro ai ia i a koe hei pononga oti tonu mai?
Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
5 Ka rite ranei ia ki te manu hei mea takaro mau? E herea ranei ia e koe hei mea ma au kotiro?
Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
6 E waiho ranei ia hei taonga hokohoko ma nga ropu tangata hi ika? E wehewehea atu ranei ma nga kaihokohoko?
Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
7 E kapi ranei tona kiri i o tao? tona pane i nga wero ika?
Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
8 Kia pa tou ringa ki a ia; maharatia te whawhai, a kei pena a mua.
Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
9 Nana, he hori kau te manako ki a ia: e kore ranei tetahi e hinga noa ki te kite kau atu i a ia?
Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
10 Kahore he tangata e maia rawa hei whakaoho i a ia: na ko wai e tu ki toku aroaro?
Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
11 Ko wai te tangata nana te mea kua takoto wawe ki ahau, e whakautu ai ahau ki a ia? Ahakoa he aha te mea i raro i nga rangi, puta noa, naku katoa.
Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
12 E kore e huna e ahau te korero mo ona wahi, mo tona kaha, mo te ataahua hoki o tona hanganga.
Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
13 Ma wai e tihore a waho o tona kakahu? Ko wai e tae ki tana paraire rererua?
Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
14 Ma wai e whakatuwhera nga tatau o tona mata? He wehi kei ona niho a taka noa.
Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
15 Ko tana e whakamanamana ai ko ona unahi pakari; tutaki rawa pera i te hiri piri tonu.
Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
16 Na, i te tata tonu o tetahi ki tetahi, e kore te hau e puta i waenga.
Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
17 Piri tonu ratou ki a ratou ano; mau tonu, e kore ano e taea te wehe.
Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
18 Ka tihe ia, ka kowha mai te marama; a ko te rite i ona kanohi kei nga kamo o te ata.
Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
19 E puta ana mai i tona mangai he rama mura, mokowhiti ana nga koraahi.
Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
20 Puta ana te paowa i ona pongaponga, me te mea no te kohua e koropupu ana, no te otaota e kaia ana.
Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
21 Ngiha ana nga waro i tona ha, rere atu ana te mura i tona mangai.
Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
22 Kei tona kaki te kaha e noho ana, e tuapa ana te pawera i tona aroaro.
In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
23 Ko ona kikokiko tawerewere piri tonu: maro tonu ki runga ki a ia; e kore e taea te whakakorikori.
Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
24 Pakari tonu tona ngakau ano he kamaka; ae ra, maro tonu ano ko to raro kohatu huri.
Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
25 Ka whakarewa ia i a ia ki runga, ka wehi nga tangata nunui: na te pororaru ka porangi noa iho ratou.
Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
26 Ki te whai tetahi i a ia ki te hoari, e kore e taea; ahakoa e te tao, e te pere, e te koikoi ranei.
Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
27 Ki tona whakaaro he kakau witi te rino, he rakau popopopo te parahi.
Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
28 E kore ia e tahuti i te pere: ki a ia ka meinga noatia nga kohatu o te kotaha hei papapa.
Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
29 Kiia ake e ia nga patu hei papapa: e kataina ana e ia te huhu o te tao.
Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
30 Ko raro ona e rite ana ki te kohatu koikoi: e wharikitia ana e ia a runga o te paru ano he patunga witi.
Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
31 E meinga ana e ia te rire kia koropupu ano he kohua, me te moana kia rite ki te hinu.
Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
32 E hangaia ana e ia he huarahi kia marama i muri i a ia; tera e maharatia he hina te moana.
Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
33 I te whenua nei kahore he mea hei rite mona, he mea i hanga nei kahore ona wehi.
Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
34 E titiro ana ia ki nga mea tiketike katoa: he kingi ia mo nga tama katoa a te whakapehapeha.
Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
