Jobs 16

1 Da tok Job til orde og sa:

Ale odpowiedział Ijob, i rzekł:

2 Jeg har hørt meget som dette; I er plagsomme trøstere alle sammen.

Słyszałem takowych rzeczy wiele; przykrymi cieszycielami wy wszyscy jesteście.

3 Blir det aldri ende på de vindige ord? Eller hvad egger dig til å svare?

I kiedyż będzie koniec tym próżnym słowom? albo co cię przymusza, że tak odpowiadasz?

4 Også jeg kunde tale som I; om I var i mitt sted, kunde jeg sette ord sammen mot eder, og jeg kunde ryste på hodet over eder;

Azażbym ja tak mówił, jako wy, gdybyście wy byli na miejscu mojem? azażbym zbierał przeciwko wam słowa, i kiwałlibym nad wami głową swoją?

5 jeg kunde styrke eder med min munn, og mine lebers medynk kunde stille eders smerte.

Owszembym was posilał ustami memi, a ruchanie warg moich ulżyłoby boleści waszych.

6 Om jeg taler, stilles ikke min smerte, og lar jeg det være, hvad lindring får jeg da?

Ale jeźli będę mówił, przecież się nie ukoi boleść moja; a jeźli też przestanę, izaż odejdzie odemnie?

7 Ja, nu har han trettet mig ut; du har ødelagt hele mitt hus.

A teraz zemdlił mię; spustoszyłeś, o Boże! wszystko zgromadzenie moje.

8 Og du grep mig fatt - det blev et vidne mot mig; min magerhet stod op imot mig, like i mitt åsyn vidnet den mot mig.

Pomarszczyłeś mię na świadectwo, a znaczne na mnie schudzenie moje na twarzy mojej, jawnie świadczy przeciwko mnie.

9 Hans vrede sønderrev mig og forfulgte mig; han skar tenner imot mig; som min motstander hvesset han sine øine mot mig.

Popędliwość jego porwała mię, i wziął nienawiść przeciwko mnie; a zgrzytając na mię zębami swemi, jako nieprzyjaciel mój, bystremi oczyma swemi spojrzał na mię.

10 De spilet op sin munn mot mig, med hån slo de mine kinnben; alle slo de sig sammen mot mig.

Rozdzierają na mię usta swe, i sromotnie mię policzkowali, zebrawszy się społu przeciwko mnie.

11 Gud gir mig i urettferdige folks vold og styrter mig i ugudelige menneskers hender.

Podał mię Bóg przewrotnemu, a w ręce niepobożnych wydał mię.

12 Jeg levde i ro; da sønderbrøt han mig, han grep mig i nakken og sønderknuste mig, han satte mig op til skive for sig.

Byłem w pokoju, ale mię potarł; a uchwyciwszy mię za szyję moję, roztrzaskał mię, i wystawił mię sobie za cel.

13 Hans skyttere kringsatte mig, han kløvde mine nyrer uten barmhjertighet; han øste ut min galle på jorden.

Ogarnęli mię strzelcy jego; rozciął nerki moje, a nie przepuścił, i rozlał na ziemię żółć moję.

14 Han rev i mig rift på rift; han stormet mot mig som en kjempe.

Zranił mię, raną na ranę; rzucił się na mię, jako olbrzym.

15 Jeg har sydd sekk om min hud og stukket mitt horn i støvet;

Uszyłem wór na zsiniałą skórę moję, a oszpeciłem prochem głowę moję.

16 mitt ansikt er rødt av gråt, og over mine øielokk ligger det dødsskygge.

Twarz moja płaczem oszpecona, a na powiekach moich jest cień śmierci.

17 Og dog er det ingen urett i mine hender, og min bønn er ren.

Chociaż żadnego łupiestwa niemasz w rękach moich, a modlitwa moja jest czysta. (a jeźli nie tak, )

18 Å jord, dekk ikke mitt blod, og måtte det ikke være noget sted hvor mitt skrik stanser!

O ziemio! nie zakrywajże krwi mojej, a niech nie ma miejsca wołanie moje!

19 Selv nu har jeg mitt vidne i himmelen og i det høie en som kan stadfeste mine ord.

Otoć i teraz w niebie jest świadek mój, jest świadek mój na wysokości.

20 Stadig spotter mine venner mig; mot Gud skuer gråtende mitt øie,

O krasomówcy moi, przyjaciele moi! wylewa łzy do Boga oko moje.

21 at han må la mannen få rett i hans strid med Gud og menneskebarnet rett mot hans næste;

Oby się godziło wieść spór człowiekowi z Bogiem, i jako synowi człowieczemu z bliźnim swym!

22 for få år vil det gå før jeg vandrer den vei som jeg ikke vender tilbake.

Bo lata zamierzone nadchodzą, a ścieszką, którą się nie wrócę, już idą.