ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

And Job again took up his measure, and said,

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

Oh that it were with me as in the months of old, as in the days, when, GOD, used to watch over me;

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

When his lamp shone over my head, by whose light, I could go through darkness;

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

As I was, in the days of my prime, when, the intimacy of GOD, was over my tent;

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

While yet the Almighty was with me, round about me, were my young men;

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

When my steps were bathed in milk, and, the rock, poured out beside me, rivulets of oil:

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

When I went out to the gate unto the city, in the open place, made ready my seat,

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

Young men saw me, and hid themselves, and, the aged, arose—they stood;

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

Rulers, restrained speech, and, a hand, laid they on their mouth;

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

The voice of nobles, was hushed, and their tongue to their palate, did cleave;

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

When, the ear, heard, then it pronounced me happy, When, the eye, saw, then it bare me witness;

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

Because I used to deliver the oppressed who was crying out for aid, the fatherless also, and him that had no helper;

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

The blessing of him that was ready to perish, upon me was wont to descend, and, the heart of the widow, caused I to sing for joy;

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

Righteousness, I put on, and it clothed me, Like a robe and turban, was my, justice;

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

Eyes, became I to the, blind, and, feet to the lame, was, I!

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

A father, was, I, to the needy, and, as for the cause which I knew not, I used to search it out;

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

And I shivered the fangs of the perverse, —and, out of his teeth, I tare the prey.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

Then said I, Like a stem, shall I grow old, yea, as the sand, shall I multiply days:

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

My root, is laid open to the waters, and, the dew, shall lodge for the night in my boughs;

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

Mine honour, shall be young again with me, and, my bow, in my hand, be renewed.

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

To me, men hearkened, and waited, and kept silence for my counsel;

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

After I had spoken, they spake not again, and, upon them, used my speech to drop;

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

And they waited, as for rain, for me, and, their mouths, they opened wide for the spring-rain;

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

I laughed at them—they lost confidence, and, the light of my countenance, they suffered not to fail;

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

I chose out their way, and sat chief, —and abode, as king, in an army, as one who, to mourners, giveth comfort.