ایوب 7
| زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست. | 1 |
La vita dell’uomo sulla terra è una milizia; i giorni suoi son simili ai giorni d’un operaio.
| مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد. | 2 |
Come lo schiavo anela l’ombra e come l’operaio aspetta il suo salario,
| ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است. | 3 |
così a me toccan mesi di sciagura, e mi sono assegnate notti di dolore.
| شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم. | 4 |
Non appena mi corico, dico: “Quando mi leverò?” Ma la notte si prolunga, e mi sazio d’agitazioni infino all’alba.
| بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است. | 5 |
La mia carne è coperta di vermi e di croste terrose, la mia pelle si richiude, poi riprende a suppurare.
| روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود. | 6 |
I miei giorni sen vanno più veloci della spola, si consumano senza speranza.
| به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید. | 7 |
Ricordati, che la mia vita e un soffio! L’occhio mio non vedrà più il bene.
| چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود. | 8 |
Lo sguardo di chi ora mi vede non mi potrà più scorgere; gli occhi tuoi mi cercheranno, ma io non sarò più.
| کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585) | 9 |
La nuvola svanisce e si dilegua; così chi scende nel soggiorno de’ morti non ne risalirà; (Sheol h7585)
| تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید. | 10 |
non tornerà più nella sua casa, e il luogo ove stava non lo riconoscerà più.
| پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم. | 11 |
Io, perciò, non terrò chiusa la bocca; nell’angoscia del mio spirito io parlerò, mi lamenterò nell’amarezza dell’anima mia.
| مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟ | 12 |
Son io forse il mare o un mostro marino che tu ponga intorno a me una guardia?
| حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی. | 13 |
Quando dico: “Il mio letto mi darà sollievo, il mio giaciglio allevierà la mia pena”,
| 14 |
tu mi sgomenti con sogni, e mi spaventi con visioni;
| برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم. | 15 |
sicché l’anima mia preferisce soffocare, preferisce a queste ossa la morte.
| از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست. | 16 |
Io mi vo struggendo; non vivrò sempre; deh, lasciami stare; i giorni miei non son che un soffio.
| انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟ | 17 |
Che cosa è l’uomo che tu ne faccia tanto caso, che tu ponga mente ad esso,
| هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟ | 18 |
e lo visiti ogni mattina e lo metta alla prova ad ogni istante?
| چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟ | 19 |
Quando cesserai di tener lo sguardo fisso su me? Quando mi darai tempo d’inghiottir la mia saliva?
| ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟ | 20 |
Se ho peccato, che ho fatto a te, o guardiano degli uomini? Perché hai fatto di me il tuo bersaglio? A tal punto che son divenuto un peso a me stesso?
| چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود. | 21 |
E perché non perdoni le mie trasgressioni e non cancelli la mia iniquità? Poiché presto giacerò nella polvere; e tu mi cercherai, ma io non sarò più”.
