mArkaH 6
1 anantaraM sa tatsthAnAt prasthAya svapradezamAgataH ziSyAzca tatpazcAd gatAH|
Et egressus inde, abiit in patriam suam: et sequebantur eum discipuli sui:
2 atha vizrAmavAre sati sa bhajanagRhe upadeSTumArabdhavAn tato'neke lokAstatkathAM zrutvA vismitya jagaduH, asya manujasya IdRzI AzcaryyakriyA kasmAj jAtA? tathA svakarAbhyAm itthamadbhutaM karmma karttAm etasmai kathaM jJAnaM dattam?
et facto Sabbato cœpit in synagoga docere: et multi audientes admirabantur in doctrina eius, dicentes: Unde huic hæc omnia? et quæ est sapientia, quæ data est illi? et virtutes tales, quæ per manus eius efficiuntur!
3 kimayaM mariyamaH putrastajJA no? kimayaM yAkUb-yosi-yihudA-zimonAM bhrAtA no? asya bhaginyaH kimihAsmAbhiH saha no? itthaM te tadarthe pratyUhaM gatAH|
Nonne hic est faber, filius Mariæ, frater Iacobi, et Ioseph, et Iudæ, et Simonis? nonne et sorores eius hic nobiscum sunt? Et scandalizabantur in illo.
4 tadA yIzustebhyo'kathayat svadezaM svakuTumbAn svaparijanAMzca vinA kutrApi bhaviSyadvAdI asatkRto na bhavati|
Et dicebat illis Iesus: Quia non est propheta sine honore nisi in patria sua, et in domo sua, et in cognatione sua.
5 aparaJca teSAmapratyayAt sa vismitaH kiyatAM rogiNAM vapuHSu hastam arpayitvA kevalaM teSAmArogyakaraNAd anyat kimapi citrakAryyaM karttAM na zaktaH|
Et non poterat ibi virtutem ullam facere, nisi paucos infirmos impositis manibus curavit:
6 atha sa caturdikstha grAmAn bhramitvA upadiSTavAn
et mirabatur propter incredulitatem eorum, et circuibat castella in circuitu docens.
7 dvAdazaziSyAn AhUya amedhyabhUtAn vazIkarttAM zaktiM dattvA teSAM dvau dvau jano preSitavAn|
Et vocavit duodecim: et cœpit eos mittere binos, et dabat illis potestatem spirituum immundorum.
8 punarityAdizad yUyam ekaikAM yaSTiM vinA vastrasaMpuTaH pUpaH kaTibandhe tAmrakhaNDaJca eSAM kimapi mA grahlIta,
Et præcepit eis ne quid tollerent in via, nisi virgam tantum: non peram, non panem, neque in zona æs,
9 mArgayAtrAyai pAdeSUpAnahau dattvA dve uttarIye mA paridhadvvaM|
sed calceatos sandaliis, et ne induerentur duabus tunicis.
10 aparamapyuktaM tena yUyaM yasyAM puryyAM yasya nivezanaM pravekSyatha tAM purIM yAvanna tyakSyatha tAvat tannivezane sthAsyatha|
Et dicebat eis: Quocumque introieritis in domum: illic manete donec exeatis inde:
11 tatra yadi kepi yuSmAkamAtithyaM na vidadhati yuSmAkaM kathAzca na zRNvanti tarhi tatsthAnAt prasthAnasamaye teSAM viruddhaM sAkSyaM dAtuM svapAdAnAsphAlya rajaH sampAtayata; ahaM yuSmAn yathArthaM vacmi vicAradine tannagarasyAvasthAtaH sidomAmorayo rnagarayoravasthA sahyatarA bhaviSyati|
et quicumque non receperint vos, nec audierint vos, exeuntes inde, excutite pulverem de pedibus vestris in testimonium illis.
12 atha te gatvA lokAnAM manaHparAvarttanIH kathA pracAritavantaH|
Et exeuntes prædicabant ut pœnitentiam agerent:
13 evamanekAn bhUtAMzca tyAjitavantastathA tailena marddayitvA bahUn janAnarogAnakArSuH|
et dæmonia multa eiiciebant, et ungebant oleo multos ægros, et sanabant.
14 itthaM tasya sukhyAtizcaturdizo vyAptA tadA herod rAjA tannizamya kathitavAn, yohan majjakaH zmazAnAd utthita atohetostena sarvvA etA adbhutakriyAH prakAzante|
Et audivit rex Herodes, (manifestum enim factum est nomen eius) et dicebat: Quia Ioannes Baptista resurrexit a mortuis: et propterea virtutes operantur in illo.
15 anye'kathayan ayam eliyaH, kepi kathitavanta eSa bhaviSyadvAdI yadvA bhaviSyadvAdinAM sadRza ekoyam|
Alii autem dicebant: Quia Elias est. Alii vero dicebant: Quia propheta est, quasi unus ex prophetis.
16 kintu herod ityAkarNya bhASitavAn yasyAhaM zirazchinnavAn sa eva yohanayaM sa zmazAnAdudatiSThat|
Quo audito Herodes ait: Quem ego decollavi Ioannem, hic a mortuis resurrexit.
17 pUrvvaM svabhrAtuH philipasya patnyA udvAhaM kRtavantaM herodaM yohanavAdIt svabhAtRvadhU rna vivAhyA|
Ipse enim Herodes misit, ac tenuit Ioannem, et vinxit eum in carcere propter Herodiadem uxorem Philippi fratris sui, quia duxerat eam.
18 ataH kAraNAt herod lokaM prahitya yohanaM dhRtvA bandhanAlaye baddhavAn|
Dicebat enim Ioannes Herodi: Non licet tibi habere uxorem fratris tui.
19 herodiyA tasmai yohane prakupya taM hantum aicchat kintu na zaktA,
Herodias autem insidiabatur illi: et volebat occidere eum, nec poterat.
20 yasmAd herod taM dhArmmikaM satpuruSaJca jJAtvA sammanya rakSitavAn; tatkathAM zrutvA tadanusAreNa bahUni karmmANi kRtavAn hRSTamanAstadupadezaM zrutavAMzca|
Herodes enim metuebat Ioannem, sciens eum virum iustum et sanctum, et custodiebat eum: et audito eo multa faciebat, et libenter eum audiebat.
21 kintu herod yadA svajanmadine pradhAnalokebhyaH senAnIbhyazca gAlIlpradezIyazreSThalokebhyazca rAtrau bhojyamekaM kRtavAn
Et cum dies opportunus accidisset, Herodes natalis sui cœnam fecit principibus, et tribunis, et primis Galilææ.
22 tasmin zubhadine herodiyAyAH kanyA sametya teSAM samakSaM saMnRtya herodastena sahopaviSTAnAJca toSamajIjanat tatA nRpaH kanyAmAha sma matto yad yAcase tadeva tubhyaM dAsye|
Cumque introisset filia ipsius Herodiadis, et saltasset, et placuisset Herodi, simulque recumbentibus; rex ait puellæ: Pete a me quod vis, et dabo tibi:
23 zapathaM kRtvAkathayat ced rAjyArddhamapi yAcase tadapi tubhyaM dAsye|
et iuravit illi: Quia quidquid petieris dabo tibi, licet dimidium regni mei.
24 tataH sA bahi rgatvA svamAtaraM papraccha kimahaM yAciSye? tadA sAkathayat yohano majjakasya ziraH|
Quæ cum exisset, dixit matri suæ: Quid petam? At illa dixit: Caput Ioannis Baptistæ.
25 atha tUrNaM bhUpasamIpam etya yAcamAnAvadat kSaNesmin yohano majjakasya ziraH pAtre nidhAya dehi, etad yAce'haM|
Cumque introisset statim cum festinatione ad regem, petivit dicens: Volo ut protinus des mihi in disco caput Ioannis Baptistæ.
26 tasmAt bhUpo'tiduHkhitaH, tathApi svazapathasya sahabhojinAJcAnurodhAt tadanaGgIkarttuM na zaktaH|
Et contristatus est rex: propter iusiurandum, et propter simul discumbentes noluit eam contristare:
27 tatkSaNaM rAjA ghAtakaM preSya tasya zira AnetumAdiSTavAn|
sed misso spiculatore præcepit afferri caput eius in disco.
28 tataH sa kArAgAraM gatvA tacchirazchitvA pAtre nidhAyAnIya tasyai kanyAyai dattavAn kanyA ca svamAtre dadau|
Et decollavit eum in carcere, et attulit caput eius in disco: et dedit illud puellæ, et puella dedit matri suæ.
29 ananataraM yohanaH ziSyAstadvArttAM prApyAgatya tasya kuNapaM zmazAne'sthApayan|
Quo audito, discipuli eius venerunt, et tulerunt corpus eius: et posuerunt illud in monumento.
30 atha preSitA yIzoH sannidhau militA yad yac cakruH zikSayAmAsuzca tatsarvvavArttAstasmai kathitavantaH|
Et convenientes Apostoli ad Iesum, renunciaverunt ei omnia, quæ egerant, et docuerant.
31 sa tAnuvAca yUyaM vijanasthAnaM gatvA vizrAmyata yatastatsannidhau bahulokAnAM samAgamAt te bhoktuM nAvakAzaM prAptAH|
Et ait illis: Venite seorsum in desertum locum, et requiescite pusillum. Erant enim qui veniebant et redibant multi: et nec spatium manducandi habebant.
32 tataste nAvA vijanasthAnaM guptaM gagmuH|
Et ascendentes in navim, abierunt in desertum locum seorsum.
33 tato lokanivahasteSAM sthAnAntarayAnaM dadarza, aneke taM paricitya nAnApurebhyaH padairvrajitvA javena taiSAmagre yIzoH samIpa upatasthuH|
Et viderunt eos abeuntes, et cognoverunt multi: et pedestres de omnibus civitatibus concurrerunt illuc, et prævenerunt eos.
34 tadA yIzu rnAvo bahirgatya lokAraNyAnIM dRSTvA teSu karuNAM kRtavAn yataste'rakSakameSA ivAsan tadA sa tAna nAnAprasaGgAn upadiSTavAn|
Et exiens vidit turbam multam Iesus: et misertus est super eos, quia erant sicut oves non habentes pastorem, et cœpit docere multa.
35 atha divAnte sati ziSyA etya yIzumUcire, idaM vijanasthAnaM dinaJcAvasannaM|
Et cum iam hora multa fieret, accesserunt discipuli eius, dicentes: Desertus est locus hic, et iam hora præteriit:
36 lokAnAM kimapi khAdyaM nAsti, atazcaturdikSu grAmAn gantuM bhojyadravyANi kretuJca bhavAn tAn visRjatu|
dimitte illos, ut euntes in proximas villas, et vicos, emant sibi cibos, quos manducent:
37 tadA sa tAnuvAca yUyameva tAn bhojayata; tataste jagadu rvayaM gatvA dvizatasaMkhyakai rmudrApAdaiH pUpAn krItvA kiM tAn bhojayiSyAmaH?
Et respondens ait illis: Date illis vos manducare. Et dixerunt ei: Euntes emamus ducentis denariis panes, et dabimus illis manducare.
38 tadA sa tAn pRSThavAn yuSmAkaM sannidhau kati pUpA Asate? gatvA pazyata; tataste dRSTvA tamavadan paJca pUpA dvau matsyau ca santi|
Et dicit eis: Quot panes habetis? Ite, et videte. Et cum cognovissent, dicunt: Quinque, et duos pisces.
39 tadA sa lokAn zaspopari paMktibhirupavezayitum AdiSTavAn,
Et præcepit illis ut accumbere facerent omnes secundum contubernia super viride fœnum.
40 tataste zataM zataM janAH paJcAzat paJcAzajjanAzca paMktibhi rbhuvi samupavivizuH|
Et discubuerunt in partes per centenos, et quinquagenos.
41 atha sa tAn paJcapUpAn matsyadvayaJca dhRtvA svargaM pazyan IzvaraguNAn anvakIrttayat tAn pUpAn bhaMktvA lokebhyaH pariveSayituM ziSyebhyo dattavAn dvA matsyau ca vibhajya sarvvebhyo dattavAn|
Et acceptis quinque panibus et duobus pisces, intuens in cælum, benedixit, et fregit panes, et dedit discipulis suis, ut ponerent ante eos: et duos pisces divisit omnibus.
42 tataH sarvve bhuktvAtRpyan|
Et manducaverunt omnes, et saturati sunt.
43 anantaraM ziSyA avaziSTaiH pUpai rmatsyaizca pUrNAn dvadaza DallakAn jagRhuH|
Et sustulerunt reliquias, fragmentorum duodecim cophinos plenos, et de piscibus.
44 te bhoktAraH prAyaH paJca sahasrANi puruSA Asan|
Erant autem qui manducaverunt quinque millia virorum.
45 atha sa lokAn visRjanneva nAvamAroDhuM svasmAdagre pAre baitsaidApuraM yAtuJca zSyin vADhamAdiSTavAn|
Et statim coegit discipulos suos ascendere navim, ut præcederent eum trans fretum ad Bethsaidam, dum ipse dimitteret populum.
46 tadA sa sarvvAn visRjya prArthayituM parvvataM gataH|
Et cum dimisisset eos, abiit in montem orare.
47 tataH sandhyAyAM satyAM nauH sindhumadhya upasthitA kintu sa ekAkI sthale sthitaH|
Et cum sero esset, erat navis in medio mari, et ipse solus in terra.
48 atha sammukhavAtavahanAt ziSyA nAvaM vAhayitvA parizrAntA iti jJAtvA sa nizAcaturthayAme sindhUpari padbhyAM vrajan teSAM samIpametya teSAmagre yAtum udyataH|
Et videns eos laborantes in remigando, (erat enim ventus contrarius eis) et circa quartam vigiliam noctis venit ad eos ambulans supra mare: et volebat præterire eos.
49 kintu ziSyAH sindhUpari taM vrajantaM dRSTvA bhUtamanumAya ruruvuH,
At illi ut viderunt eum ambulantem supra mare, putaverunt phantasma esse, et exclamaverunt.
50 yataH sarvve taM dRSTvA vyAkulitAH| ataeva yIzustatkSaNaM taiH sahAlapya kathitavAn, susthirA bhUta, ayamahaM mA bhaiSTa|
Omnes enim viderunt eum, et conturbati sunt. Et statim locutus est cum eis, et dixit eis: Confidite, ego sum, nolite timere.
51 atha naukAmAruhya tasmin teSAM sannidhiM gate vAto nivRttaH; tasmAtte manaHsu vismitA AzcaryyaM menire|
Et ascendit ad illos in navim, et cessavit ventus. Et plus magis intra se stupebant:
52 yataste manasAM kAThinyAt tat pUpIyam AzcaryyaM karmma na viviktavantaH|
non enim intellexerunt de panibus: erat enim cor eorum obcæcatum.
53 atha te pAraM gatvA gineSaratpradezametya taTa upasthitAH|
Et cum transfretassent, venerunt in terram Genesareth, et applicuerunt.
54 teSu naukAto bahirgateSu tatpradezIyA lokAstaM paricitya
Cumque egressi essent de navi, continuo cognoverunt eum:
55 caturdikSu dhAvanto yatra yatra rogiNo narA Asan tAn sarvvAna khaTvopari nidhAya yatra kutracit tadvArttAM prApuH tat sthAnam Anetum Arebhire|
et percurrentes universam regionem illam, cœperunt in grabatis eos, qui se male habebant, circumferre, ubi audiebant eum esse.
56 tathA yatra yatra grAme yatra yatra pure yatra yatra pallyAJca tena pravezaH kRtastadvartmamadhye lokAH pIDitAn sthApayitvA tasya celagranthimAtraM spraSTum teSAmarthe tadanujJAM prArthayantaH yAvanto lokAH paspRzustAvanta eva gadAnmuktAH|
Et quocumque introibat, in vicos, vel in villas, aut civitates, in plateis ponebant infirmos, et deprecabantur eum, ut vel fimbriam vestimenti eius tangerent, et quotquot tangebant eum, salvi fiebant.
