Salmos 137

1 Junto a los ríos de Babilonia, allí nos sentámos: también llorámos acordándonos de Sión.

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 Sobre los sauces que están en medio de ella colgamos nuestras arpas.

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 Cuando nos pedían allí, los que nos cautivaron, las palabras de la canción, colgadas nuestras arpas de alegría: Cantádnos de las canciones de Sión.

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 ¿Cómo cantaremos canción de Jehová en tierra de extraños?

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 Si me olvidare de ti, o! Jerusalem, mi diestra sea olvidada.

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 Mi lengua se pegue a mi paladar, si no me acordare de ti: si no hiciere subir a Jerusalem en el principio de mi alegría.

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 Acuérdate, o! Jehová, de los hijos de Edom en el día de Jerusalem; que decían: Descubríd, descubríd en ella hasta los cimientos.

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 Hija de Babilonia destruida, bienaventurado el que te pagará tu pago, que nos pagaste a nosotros.

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 Bienaventurado el que tomará, y estrellará tus niños contra las piedras.

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!