Job 4

1 Därefter tog Elifas från Teman till orda och sade:

Temanlı Elifaz belə cavab verdi:

2 Misstycker du, om man dristar tala till dig? Vem kan hålla tillbaka sina ord?

«Kimsə sənə bir söz desə, inciyərsənmi? Danışmasın deyə kim özünü saxlaya bilər?

3 Se, många har du visat till rätta, och maktlösa händer har du stärkt;

Bəli, çoxlarına dərs verdin, Onları əlləri taqətdən düşərkən gücləndirdin.

4 dina ord hava upprättat den som stapplade, och åt vacklande knän har du givit kraft.

Yıxılanları sözlərinlə qaldırdın, Dizləri əsənlərə güc verdin.

5 Men nu, då det gäller dig själv, bliver du otålig, när det är dig det drabbar, förskräckes du.

İndi bu iş başına gələrkən Özün taqətdən düşdün, Bəla sənə dəyəndə özünü itirdin.

6 Skulle då icke din gudsfruktan vara din tillförsikt och dina vägars ostrafflighet ditt hopp?

Sən Allah xofuna etibar etmirdinmi? Kamil həyatına ümid edən sən deyildinmi?

7 Tänk efter: när hände det att en oskyldig fick förgås? och var skedde det att de redliga måste gå under?

Kimdir günahsız məhv olan? İndi yada sal. Əməlisalehlərin həlak olduğunu harada görmüsən?

8 Nej, så har jag sett det gå, att de som plöja fördärv och de som utså olycka, de skörda och sådant;

Mənim gördüyümə görə şər sahəsini belləyən, Əzab toxumu səpən insanlar əkdiyini biçər.

9 för Guds andedräkt förgås de och för en fnysning av hans näsa försvinna de.

Onlar Allahın nəfəsi ilə yox olar, Qəzəbinin küləyi onları udar.

10 Ja, lejonets skri och rytarens röst måste tystna, och unglejonens tänder brytas ut;

Aslanların nəfəsi, qızmış şirlərin səsi kəsildi, Gənc aslanların dişləri qırıldı.

11 Det gamla lejonet förgås, ty det finner intet rov, och lejoninnans ungar bliva förströdda.

Şikarı olmadığı üçün güclü aslan həlak olar, Dişi aslanların balaları pərən-pərən qalar.

12 Men till mig smög sakta ett ord, mitt öra förnam det likasom en viskning,

Mənə gizli bir söz çatdı, Qulağım bir pıçıltı eşitdi,

13 När tankarna svävade om vid nattens syner och sömnen föll tung på människorna,

Gecə röyalardan doğan düşüncələr içində olanda, İnsanların dərin yuxuya getdiyi zamanda

14 då kom en förskräckelse och bävan över mig, med rysning fyllde den alla ben i min kropp.

Üstümə bir qorxu, bir titrətmə gəldi, Bütün sümüklərimi lərzəyə saldı.

15 En vindpust for fram över mitt ansikte, därvid reste sig håren på min kropp.

Qarşımdan bir ruh keçdi, Bütün tüklərimi ürpətdi.

16 Och något trädde inför mina ögon, en skepnad vars form jag icke skönjde; och jag hörde en susning och en röst:

Ruh dayandı, bunun nə olduğunu bilmədim. Gözlərimin önündə bir surət dururdu, Sükunətin içindən bir səs eşitdim:

17 "Kan då en människa hava rätt mot Gud eller en man vara ren inför sin skapare?

“İnsan Allah qarşısında saleh olarmı? Yaradanın qarşısında təmiz adam varmı?

18 Se, ej ens på sina tjänare kan han förlita sig, jämväl sina änglar måste han tillvita fel;

Allah bəndələrinə güvənmir, Mələklərində belə, səhv görür.

19 huru mycket mer då dem som bo i hyddor av ler, dem som hava sin grundval i stoftet! De krossas sönder så lätt som mal;

Palçıq evlərdə yaşayanlara, Mayası torpaqdan olanlara, Güvədən də tez əzilənlərə O güvənərmi?

20 när morgon har bytts till afton, ligga de slagna; innan man aktar därpå, hava de förgåtts för alltid.

Ömürləri səhərdən axşama çatmır, Fərqi yoxdur, hamı əbədi yox olur.

21 Ja, deras hyddas fäste ryckes bort för dem, oförtänkt måste de dö."

Yaşadıqları çadırın ipləri çəkiləndə Heç nə anlamazlar, ölüb gedərlər”.