யோபு 6
Men Job svarede og sagde:
Gid min Harm maatte vejes, og man ligervis vilde lægge min Ulykke i Vægtskaaler!
Thi den er nu svarere end Sand i Havet; derfor bruse mine Ord frem.
4 ௪ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனின் அம்புகள் எனக்குள் தைத்திருக்கிறது; அவைகளின் விஷம் என் உயிரைக் குடிக்கிறது; தேவனால் உண்டாகும் பயங்கரங்கள் எனக்கு முன்பாக அணியணியாக நிற்கிறது.
Thi den Almægtiges Pile ere i mig, min Aand inddrikker deres Gift; Guds Rædsler stille sig op imod mig.
Mon Vildæselet skryder, naar det har Græs? eller mon Oksen bøger, naar den har Foder?
Mon det vamle kan ædes uden Salt? eller er der Smag i det hvide om Æggeblommen?
Hvad min Sjæl vægrede sig ved at røre, det er blevet mig som en usund Spise.
Gid det, jeg begærer, maatte komme, og Gud vilde opfylde mit Haab!
og at Gud vilde knuse mig, at han vilde lade sin Haand løs og afskære mig!
10 ௧0 அப்பொழுதாவது எனக்கு ஆறுதல் இருக்குமே; அப்பொழுது என்னை விட்டு நீங்காத வியாதியினால் உணர்வில்லாமல் இருப்பேன்; பரிசுத்தருடைய வார்த்தைகளை நான் மறைத்துவைக்கவில்லை, அவர் என்னைக் கைவிடமாட்டார்.
Da havde jeg endnu Trøst og kunde glæde mig i Smerten, i hvilken han ikke skaaner; thi jeg har ikke fornægtet den helliges Tale.
11 ௧௧ நான் காத்துக்கொண்டிருக்க என் பெலன் எம்மாத்திரம்? என் வாழ்நாள் நீடித்திருக்கச் செய்ய என் முடிவு எப்படிப்பட்டது?
Hvad er min Kraft, at jeg skulde haabe? og hvad Ende venter mig, at jeg skulde forlænge mit Liv?
Mon min Kraft er Kraft af Sten? mon mit Kød er af Kobber?
Sandelig, der er ikke Hjælp i mig, og Kraften er vegen fra mig!
14 ௧௪ உபத்திரவப்படுகிறவனுக்கு அவனுடைய நண்பரால் தயவு கிடைக்கவேண்டும்; அவனோ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுக்குப் பயப்படாமல் போகிறான்.
Den ulykkelige kan kræve Medynk af sin Ven, selv om han forlader den Almægtiges Frygt.
Mine Brødre have skuffet som en Bæk, som i Dalene Strømme, der fare forbi,
de, der ere mørke af Is, i hvilke Sneen skjuler sig.
Paa den Tid de optøes, da blive de borte; naar det bliver hedt, da forsvinde de fra deres Sted.
Rejsetog bøje af fra deres Vej, de drage op i Ørken og omkomme.
Rejsetog fra Thema skuede hen efter dem, vejfarende fra Seba satte Lid til dem.
De bluedes, at de havde forladt sig paa dem; de kom lige til dem og bleve skuffede.
21 ௨௧ அப்படியே நீங்களும் இப்பொழுது ஒன்றுக்கும் உதவாமற்போனீர்கள்; என் ஆபத்தைக் கண்டு பயப்படுகிறீர்கள்.
Saaledes ere I nu blevne som intet; I se Rædsel og frygte.
22 ௨௨ எனக்கு ஏதாகிலும் கொண்டு வாருங்கள் என்றும், உங்கள் செல்வத்திலிருந்து எனக்கு ஏதாவது பணம் கொடுங்கள் என்றும்;
Mon jeg har sagt: Giver mig og skænker for min Skyld noget af eders Formue?
23 ௨௩ அல்லது சத்துருவின் கைக்கு என்னை காப்பாற்றுங்கள், கொடியவரின் கைக்கு என்னை தப்புவித்து காப்பாற்றிவிடுங்கள் என்றும் நான் சொன்னதுண்டோ?
eller redder mig af Fjendens Haand, og udløser mig af Voldsmænds Haand?
24 ௨௪ எனக்கு பதில் சொல்லுங்கள், நான் மவுனமாயிருப்பேன்; நான் எதிலே தவறுசெய்தேனோ அதை எனக்குத் தெரியப்படுத்துங்கள்.
Lærer mig, og jeg vil tie, og viser mig, hvori jeg har faret vild.
Hvad ere Oprigtigheds Taler kraftige! Men hvad bevise eders Beviser?
26 ௨௬ கடிந்துகொள்ள நீங்கள் வார்த்தைகளை யோசித்து, நம்பிக்கையற்றவனுடைய வார்த்தைகளைக் காற்றிலே விட்டுவிடுகிறீர்களோ?
Agte I Ord for at være Bevis og den mistrøstiges Taler for Mundsvejr?
27 ௨௭ இப்படிச் செய்து திக்கற்றவன்மேல் நீங்கள் விழுந்து, உங்கள் நண்பனுக்குப் படுகுழியை வெட்டுகிறீர்கள்.
Ja, I kunne kaste Lod om en faderløs og grave Grav for eders Næste.
28 ௨௮ இப்போதும் உங்களுக்கு விருப்பமானால் என்னை நோக்கிப் பாருங்கள்; அப்பொழுது நான் பொய்சொல்லுகிறேனோ என்று உங்களுக்கு வெளிப்படையாகத் தெரியும்.
Og nu, om I ville, da vender Ansigtet til mig, og mon jeg skulde lyve for eders Ansigt?
29 ௨௯ நீங்கள் திரும்ப யோசித்து பாருங்கள்; அநீதி காணப்படாதிருக்கும்; திரும்ப சிந்தியுங்கள் என் நீதி அதிலே வெளிப்படும்.
Kære, vender om, lader Uretfærdighed ikke ske; ja, vender om, endnu skal min Retfærdighed kendes i denne Sag!
Mon der være Uret paa min Tunge? mon min Gane ikke skulde skelne, hvad ondt er?
