Eyüp 7
1 “Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?
L’homme n’a-t-il pas une vie de labeur sur la terre? Et ses jours ne sont-ils pas comme les jours d’un mercenaire?
2 Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,
Comme l’esclave soupire après l’ombre, et comme le mercenaire attend son salaire,
3 Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.
Ainsi j’ai eu pour partage des mois de déception, et des nuits de misère me sont assignées.
4 Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.
Si je me couche, alors je dis: Quand me lèverai-je et quand l’obscurité prendra-t-elle fin? et je suis excédé d’agitations jusqu’au point du jour.
5 Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.
Ma chair est couverte de vers et de croûtes de terre, ma peau se retire et suppure.
6 “Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.
Mes jours s’en vont plus vite qu’une navette, et finissent sans espérance.
7 Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.
Souviens-toi que ma vie n’est qu’un souffle: mon œil ne reverra pas le bien;
8 Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.
L’œil qui me regarde ne me reverra plus; tes yeux sont sur moi, et je ne suis plus.
La nuée disparaît et s’en va; ainsi celui qui descend au shéol n’en remonte pas, (Sheol h7585)
10 Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.
Il ne revient plus dans sa maison, et son lieu ne le reconnaît plus.
11 “Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.
Aussi je ne retiendrai pas ma bouche; je parlerai dans la détresse de mon esprit, je discourrai dans l’amertume de mon âme.
12 Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?
Suis-je une mer, suis-je un monstre marin, que tu établisses des gardes autour de moi?
13 Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,
Quand je dis: Mon lit me consolera, ma couche allégera ma détresse,
14 Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.
Alors tu m’effraies par des songes, tu me terrifies par des visions,
15 Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.
Et mon âme choisit la suffocation, – plutôt la mort que mes os:
16 Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.
J’en suis dégoûté; je ne vivrai pas à toujours. Laisse-moi, car mes jours sont vanité.
17 “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,
Qu’est-ce que l’homme que tu fasses grand cas de lui, et que ton cœur s’occupe de lui,
18 Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?
Et que tu le visites chaque matin, que tu l’éprouves à tout moment?
19 Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?
Pourquoi ne détournes-tu pas les yeux de moi, et ne me laisses-tu pas tranquille jusqu’à ce que j’aie avalé ma salive?
20 Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?
J’ai péché; – que t’ai-je fait? Toi qui observes l’homme, pourquoi m’as-tu placé pour être l’objet de tes coups, de sorte que je suis un fardeau à moi-même?
21 Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”
Et pourquoi ne pardonnes-tu pas ma transgression, et ne fais-tu point passer mon iniquité? Car maintenant je me coucherai dans la poussière, et tu me chercheras, et je ne serai plus.
